Destan Özden Şiirleri - Şair Destan Özden

Sofrada yokluğun;
Bir sandalye boşluğu gibi
Sonbahar'da ne çok severim serçeleri
Gülüşün ortada duruyor
Ekmek kırıntısı gibi
Öpüp koyuyorum anlıma

Senin hayatın ne ki
Dalkavuk sevgiler
Kaliteli sefiller
Senin yüzün ne ki
İki yüzlü öpüşmeler
Yalnız yürüdüğüm sokaklarda rastladım...

Hayranla dinlediğim
Bir türkü gibi
Dilimden, ve yüreğimden,
Hiç düşürmedim ki, yüzünü.
Aslı ömür olan
Aslı şiir olan

Ekmek gibi;
Esmer gülüşün,
Nakış işliyor yüreğime.
Emek kokusu tenin.
Çok şiir yazarım.

Yağmurun bile; eşit yağmadığı
Bir coğrafyada
Anla; neden uzaklara derin baktığımı
İçimde yaşanmaz bir coğrafya
Eşitlik; tenimde, ruhumda, kirden rengi
Bir gün sana geleceğim demen gibi

Mavi mavi bir gülüşü var
Esmer esmer sarılasım var..

Hayatta mağlup olmadım,
Diyenler.
Sevgi tomurcuğu, bir gülüşe,
Esmer mavisi, bir çift göze,
Dünyayı sessize alan,
Bir selama, düşmemişler..

Bu kentte sen yoksun sevgilim
İki ekmektir buranın akşam sevinci
Bu kentte vakit paydosa çeyrek var
Sesleri kederli boyalı elleri
Esmer sıska çocuklar, abi parlatalım hayalleri
Sen buraları bilmezsin sevgilim

Ne çıkar benden uzakta olman
Her zerrem sende değil mi
Gözden ırak olmak zor demişsin
Etme sevdiğim
Sesinden öpmek sevda değil mi.?

Yaprak toprağı özlemişti,
Eylül bahaneydi.