Destan Özden Şiirleri - Şair Destan Özden

Bir şiir, bir türkü, veya bir roman yazıyorsanız
Onları okuyacak insanları
İyi tanımalısınız
Yoksa sadece bir sayfayı karalarsınız.

Bir söz ver
Şu garip yüreğime
Çocuk gibi sevinsin kendi kendine
Gelmeyeceğini bile bile..

İnsan bazen;
Bir tutam yosuna tutunur
Maviye sığınır
Yaraları kabuk bağlar
Ve kendini bilmez; bir dalga gelir
Bütün yaraları kanatır..

Kış toparlandı, gitmek üzere
Dışı beyaz gelinlik
İçi karalar bağlamış gelin gibi
Bir yanı kar kış
Gelin yastığında, nemli bir damla gözyaşı.

Hangi şiirle küfretmeli,
Çocuklara uzanan kirli beyinlere.
Kirletilen, öldürülen, çocuklar için,
Kaç vicdan vurmalı.
Daha kaç papatya;
Çiçekli fistanların eteğinde solmalı,

Sırtımı dayadığım, duvarlar.
Her seferinde, üstüme yıkıldı.
Sırtım boşlukta artık.
Yüzümü döndüm.
Yıkılsa'da güven duvarları
Sırtım boşlukta, der geçerim..

Tenin şiir'e sevdalı şair misali
Duyguları gasp ediyor
Kaleme fısıldar gibi
Tenine sığınmayı talep ediyorum
Bu can yetim
Bu can sana mülteci..

Bugün, yine ruhumdan koparılıyor
Hüzün sarısı yapraklar
Bugün de, beni kırdılar
Bugün de, yürek son bahar
Bugün, seni'de kırdılar
Bugün, bizi'de kırdılar

Bir otobüs yolculuğunda
Cam kenarı
Bir gurbet yaşıyorum
İçimde bir başka yolculuk
Bir başka coğrafya
Bir başka hasret taşıyorum

Pazar tezgahlarında
Ölüme meydan okuyan anılar
Hüzünlü, tezgâhtarın sesi
Ne alırsan, diyor
Gerisini söylemiyor
Sesine dolanıyor mevsimler