Leylak zamanıydı
Uzanabildiğim dalların birinden
İzin alıp ağacın gövdesinden
Kopardım incitmeden
Sana getirdim
Çok severim dedin leylakları
Geleceğe dair
Umut vaat etmeyen bir koydan
Çıktığım doğrudur
Gidemediğim uzaklıklar çekti beni
Ve derin okyanuslar
Paçalarımı sıyırıp
Bir çektiri içine düşürülendir aslımız
Okyanuslar vadeden o icadların
Yelkenleri dayanır mı fırtınalara
Gerçek o ki
Yaşantı tortusudur
Ölümün soğuk kuyusudur gerçek
Canlılık için düş kurmak gerek
Düş bozmak değil
Dev cüsseli bir ağacın
Cılız dalları kadar olsa da
Karıncaya yol olur çalı gövdesi
Gölge veren dallarını salmasa da
Kökleri ile toprağa can
Su çağırır çalı gövdesi
Günden gülüş toplamaksa insanca varlığın
Sen bir cansın
Güne gülüş yaymaktır işin
Canından taşırdığın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!