Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

Etrafımıza sinsice gerildi demir teller
Elimi acıtıyor sıktığım o dikenli eller
Haddini aşıyor bu konuşan zır cahiller
Çok şey için kaba İlgisiz ve bilgisizler
Vefadan yana pek de nasipsizler

Yaşadıklarını unutmayı beceremeyen
Hatıralarına esir olup yalnız kalan
Bu alemde bir tek insanoğlu kalmış
Mevsimlerin gölgesinde yaşayanlar
Zorluklara karşı durmazmış

Ne zaman baksam onların evden yana
Mavi boyalı pencerede bir çift güzel göz
Bir şeyler arar dururdu umutsuzca yukarılarda
Bilemezdim hemde çok merak ederdim

Benim memleketimin tepelerine
Soğuk kuzey rüzgarı esmeye görsün
Sular donar yürekler üşür
Solgun yaylalarına kış çabuk gelir
Yolları sessizce kar ile kapanır
Aman vermez kar kimseye

Nedense ben sevemedim sonbaharı
Yıllar geçti unutamıyorum bir türlü
Rıhtımda boynu bükük ağlayanları
Yaprakları ve o hazin ayrılıkları
Sonbaharın rengi bile kavruk sarı
Göç saati gibidir sabahları

Mahur gözlü bir dilber vardı
O yıllarda bizim oralarda
Kalem kaşlı ince belli
Birde üstelik işveli
Akça pakça sürme gözlü
Didarı şahane

Topla bütün göçmen kuşları gölün koynunda
Onlarda bir karar versinler artık
Ya varsın yollarına revan olup gitsinler
Bir daha bu iklimlere geri gelmesinler
Yada temelli buralarda kalıp

Mutluluk yetinmeyi bilenlere limandır
Mutsuzluk ise acımaz küllerine gömer insanı
Bu sebeple sırların sırrına ermek için
Bir naçiz bedende inanç biraz diri kalmalı

Kanamasaydı hiç görürmüydün?
Yüreğimde açtığın derin yarayı
Sevgiye küs mü? Bu kara geceler
Hiçbir şey göremez oldu sevenler
Hasret çekene her yol engel
Ümitsize ise başından beri zindan

Yaşanan ömür çok çabuk geçer
Hakikat ırmağında anadan üryansın
Yalana tevessülün olmasın
Bırak sevgiler hakikat ışığında
Örtünme hakkını kullansın
Bir tatlı gülümseyiş kalsın