Çetin Akyıl Şiirleri - Şair Çetin Akyıl

vaktinde gel sevgili
zaman hırsızı dostum değil
biliyorsun yaşım akşam üstü"

hele bi sabah olsun dedim
bi güneş doğsun
nihayetinde nehirler kavuşur deryalara
bu günler elbet geçer
üveyikler yavru uçurur
anam tuz dağıtır konu komşuya

zamana kırgınım
ben mi onu koşturuyorum
o mu beni bilmiyorum
ona kırgınım beni geç uyandırdığı için
o bana kırgın hala uyanmadığım için
ona kızgınım önümü göstermediği için

boş ver şair
sen içine ağla
sen kaleme ağla
el gün görmesin ağladığını
düşman görmesin
demiştim sana

çirkin bir taş aynada
o mu bana bakıyor
ben mi ona bilmiyorum
o da bilmiyor aslında
ama onu yontacağım
bunu hem o

Cebimde ki şiirler..yetmişlerde direnenlere
iyi insanlardık
baya baya iyi insanlar yani
ama bu topraklarda artık
yer yoktu ayrık otlarına
ama biz inatçıydık

Yorgun artık karşımdaki adam. Yorulmuş. Göz altındaki çizgiler sıklaşmış, sakalları uzamış, yorgun bir adam. Kalemin bıraktığı ize bağlamış belini. Çaresizlikler sürüklemiş onu bu ize. Oda kırgınlıklarını, kızgınlıklarını, aşk sandığı aşklarını dökmüş bu ize. Biraz da pişman, nedenini hiç anlatmadı bana. Anlatmak istemedi belki, beni de pişmanlıklara sürükler diye. Ve bazen ışıklar söndüğünde korkar bu adam. Karanlıktan korkar. Karanlığın zifiriliğinden. Aslında asıl korktuğu bu kara karanlığın içine işlemesidir belki de. Kim içi kasvet dolu bu adamı sevebilir ki? Ben sevdim. O gün gördüm o kasveti. Herkesin ağladığı, babama kızgınlık ve öfkeyle bakan o gözlere rağmen babamın dimdik duruşunda. Ama minik bir fısıltıda nasıl yükselecek bir kasvet barındırdığını da gördüm. Ve onun tekrar nasıl göklere çıktığına tanık oldum. Bahsettiği “kızıl” rengine boyanarak nasıl uçtuğuna. Kanatları olmadan uçuyordu. Sahte kanatlarla uçmayı kanatsız “uçmaya” yeğlemişti beklide. Şimdiki aşık olduğum adamı ilk o zaman gördüm. Daha önce sevdiğim babam bir çizgi film kahramanının ismiyle adlandırdığım beni kötülerden koruyan bir korumaydı sadece. Ama o gün o koruma öldü. Yeni babam doğdu. Şimdiye kadar ne öğrendiysem yeni babamdan öğrendim. O bir mucizeydi benim için. Kendi kendini yaratmış 17 yaşındaki devrimci ruhundan yeniden doğmuş bir adamdı. O muhteşemdi. Kalın kalın kitaplar okuyor, benle güzel sözler paylaşıyor, her anlattığıma kulak kesiliyor ve beni gayet ciddi bir şekilde yorumluyor, anlattıklarımı şaşkınlıkla dinliyor ve “Sen nasıl bir kızsın böyle! ” diyordu. Beni takdir etmesi kendimi Tanrı tarafından ödüllendirilmiş gibi hissettirdi. Ve babama o zaman 2. Kez aşık oldum.+6&5+ Kez aşık oluşumu da yeniden yaşadım. Yazımı yazmaya başladım “Yorgun yorulmuş artık karşımdaki adam…”. İlk paragrafımı tamamladım. Sonra o “yorulmuş” dediğim adamın yeni bir yazı yazmaya başladığını fark ettim. Yine yazıyordu. Her şeye rağmen. Bana “ yorulmadım ve asla yorulmayacağım sarı civciv” der gibi. Yeniden kanatsız uçar gibi. İçindeki tüm kasveti atmış, aşkla, gözyaşıyla, terle yine yazıyordu. Babam, kıymetlim, adlandıramadığım kızılına boyanıp yine, yine, yine ve yine uçuyordu. gizem nil akyıl

suyu öpüp ardından öyle dökmüştüm oğul
tez dönesin diye yad ellerden
şeker serpelemiştim her gün karınca yuvalarına
kesilmesin diye nasibin arşı aladan
rüzgar çamdaki kumru yumurtalarını düşürdü o gün oğul
acıyı toprağa düşürdü

hayat çok şey istemiyorum senden
hak ederek utanmadan yediğim sıcak bir ekmek
biraz da gülüş
hepsi bu
birde insan olduğumu unutturma bana
bu kadar

ey halkım
seni ağlarken gördük
bizde ağladık
bizi ağlarken gördün
ağlamadın
biz bu kez