Celil Çınkır Şiirleri - Şair Celil Çınkır

Neyini seveyim eyyy felek senin
Güllerim solmayan yurdun olmadı
Sırra kadem bastı hakkı gecenin
Hâlimi bilmeyen dördün olmadı

Canavarlar canı ganimet sandı

Erdirmeye az kaldı, emaneti menzile
Gönlümü gözlerimden, tutuşturan şasem yok
Kıyaslanmaz halimle, kelaynak kuşu bile
Aklımı kıskandıran, kalpten kalbe şosem yok

Tekleyen kalbi sorma, gamların otogarı

Şaşıracak sözde tanıyan beni
Aklımca kimseyi sevmem diyendim
İnceden bir sızı sarınca canı
Aklıma rest çekip gönle uyandım

Teşrif eyleyeli hüzne serencam

Tabiatın kanununa aykırı
Topallayan eşek, koşmaz hayatta
Yüreksizse süren asil aygırı
Çöllerden, dağlardan aşmaz hayatta

“Arifin tarifi”, aşkı mealen

Çileye hamallık eyleyen ömrü
El zanneder devran sürerek geçti
Yükleneli canım, derdi götürü
Hayallere pusu kurarak geçti

Pervane turuna edeli nispet

Aklına estikçe, beni boşuna
Germe gülüm, germek sana yakışmaz
Gönül defterini yalnız başına
Dürme gülüm, dürmek sana yakışmaz

Etsen sözlerimi aklına küpe

Yakışır mı gıybet kâmil insana
Arkamdan konuşma düet yapalım
Eminim, senin de gider hoşuna
İstersen baş başa sohbet yapalım

Sıyrılalım benlik denen illetten

Yaratanın mührüdür, yaratılış yasası
Ayrıma tabi tutmaz, ağasını, beyini
Sınava tabi olan, düşünmeli esası
Aldığı her nefeste, unutmadan Hay’ını

Silemezsin bir anda, ben nefsinden dogmayı

Aklınca romantizmin kitabını yazdırıp
Her gece yıldızlarda gezdirir yâr dediğin
Vurgunun adresini yollarında üzdürüp
Yastıksız ve yorgansız sızdırır yâr dediğin

Düşler iken olmayı sevilenle berhudar

Kılavuz istemez, aşkın eseri
Kör deyince, körden öte, kör işte
Görmediysen görünüşü serseri
Er deyince, erden öte, er işte

Başladı mı yandırmaya kanmayan