Can Çalışkan Şiirleri - Şair Can Çalışkan

yüreğindeki
en küçük hücreye bile
yerleşmeye razıyım
sev
sev ki
gözümün nuru;

Ne yapılabilinirdi sevmeyen biri için...?
.
Susulabilirdi,sustum...!
Sabredilebilirdi,sabrettim...!
Ağlanabilirdi,ağladım...!
Yas tutulabilirdi,tuttum...!

Yokluğundan miras bir yetimlik devşiriyorum solumda
Gözlerinin buğusuyla teninin kokusundan arta kalanlarla
Gittikçe daha bir çekilmez oluyor son zamanlarda
Kim dokunsa kalbimdeki nasıra
Anlıyorum ki senden kalmayım
Ne günün aydınlık yüzü geçmişe sünger çekiyor

Cam kenarı düşünmeleri başladı ya bir kez yürekte,
Büktü duyguların boynunu çaresizliğe.
Neydik biz seninle.?
Tutunamadığımız yorgun zamanların birer neferi mi, cephe de.
Peki öyleyse kim hesap verecek yazıp çizdiğim onca şiire.?
Aşktan geçtik……Sevdadan diyorum.

neyini sevdin diyorlar
gözlerine her baktığımda daldığım ummanları bilmiyorlar
kokuna hiç bir baharı değişmeyeceğimi
hatırına da kahrına da ölene dek razı geleceğimi
tatlı bir kelamına canımı vereceğimi bilmiyorlar
neyini sevdin diyorlar

Benim gibi değildin sen
Edebiyatın zayıf matematiğin iyiydi
Ne kadar sevda sözcüğü varsa
Tutup en merkezine 'sen' eklemeye çalışırken
Üç bilinmeyenli denklemlerde heba ederdin sevgimi
Tebessümlerin benden başka herkese kalansız bölünürken

Tek bir satır bile yazamayacağını bildiğin halde,bir tomar beyaz sayfa alırsın önüne.Birazdan buruşturup atacaksındır oysa.Çocukluğundan kalma alışkanlıkla arkasını kemirdiğin kara kalemse,içinde yaşadığın hayat kadar karadır aslında...
.
Halbuki yazacağın üç beş satırdır topu topu...
.
"Keskin bir bıçak gibiydi gidişi
Acıta acıta,kanata kanata gitti"

Avuç dolusu dualarım var..
Her gece gizli gizli okuduğum..
Azaldıkça acısı artan sevgilere,
Gidip de dönmeyen sevgiliye,
En çok sana,bir de bana..
Bende etkili oldu da,

epey zaman oldu içimdeki mavilikleri donduralı
hayli yollar katettim, menzili sana varmayan
ne sancılı geceler uyuttum koynumda, sara sarmalaya
her aklıma düştüğünde içimi kaplayan sıcaklığını,
önüme ilk çıkan cami avlularının ayazlarına terkettim,çaresizce
nafile....

Nedir bu bizdeki beceriksizlik anlayamadım...
Ne ben seni yazmaktan vazgeçiyorum.
Ne de sen! Kalemin ucuna takılıp sayfalara düşmemeyi beceriyorsun...
Bu şehirden kaçmaya çalıştıkça, içimde yeni şehirler inşa ediliyor. Yeni medeniyetler kuruluyor parmaklarımın ucunda. Ruhumda ki kalabalık çoğaldıkça sana bağımlı kalan yalnızlığımda çoğalıyor.
Çoğulluğun ortasında nasıl azalmayı başarabilir insan. Azalıyorum işte! Buram buram "SEN" kokan yağmurlu bir sabahın başlangıcında...
Ve zamanla anlıyor ki insan kimden kaçarsa en çok onda sırıl sıklam ıslanıyor.