Aytekin Orhan Şiirleri - Şair Aytekin Orhan

Leyli bahar nereye kadardı
Kanamışken ellerimiz
Dokunup kaçan yalancı suretler
Yüzgörümlüğü çatısında yalnızlık

Kurulu sofraların şenliğinde sesler

Öyle bir geceki hüzün dolu
Öyle ki şiirler yoldan çıkabilir
Amansız bir yolcu olabilirim
Kelimelerin çıkmaz sokaklarında

Bir bulutu sen sanabilirim

Sonra sesler kesildi
Sessiz bir bekleyiş sardı her yanımı
Tamamlanmayı bekleyen küçük sözler
Temize çekilmeyi isteyen karalamalar
Her şey sessizdi
Yıllardır barışık olduğum kalem mızrak olmuş

Sustun dediler
Neden sustuğumu sormadan
Sadece sustun...
Susmuştum
İçimden şehirler geçti
İçimden şiirler

Gece içine saklanır
Bilinmeyen tarihe yazılan düş
Hiçbir şey eskisi gibi değildir
Yaşanan, yaşanmış olanın yanında
Üzüntü yeni milatları getirir

Şimdi nerelerdesin bir fikrim yok
Merakta etmiyor değilim ama
Fikrim olmayınca merakımda bitiyor
Düşünmüş olsa ses ederdi diyorum
Benimkisi birazda içsel konuşma
Seninle veya sensiz, konumuz bu değil

Sessizlik istiyorum çokça sessizlik. Kendi iç sesime bile tahammül edemezken, kalabalık sesler içine gömülü kalıyorum. Yalnızlığın buzdan duvar, ateşle üzerine yürüyorum. Birazcık sessizlik; yarınlardan geliyorum.

18:25

Yazıp çizdiklerin dokunmuş olsa bile, yüreğime kazıdığım bir sızısın… Işık tutmaz şiirlerin içerisinden geçirmeye çabaladığım ve ilmik ilmik işlediğim hayatın gergefine… Çözülmezine seni kattığım, adına ayrılık değil mecburiyet dilimlerini serpiştirdiğim sözcüklerin ulaşılmazlığında yaşattığım… Her imgesi sana varan ve benden götürdükleriyle yaşam bulan bir resitaldi izlenilen hayatın sunağında…

Hiç düşünmemiştim senden sonrasını
Senden sonrası diye bir şeyde yoktu
Sen olmayınca düşüncelerime düştü
Sensizliğin aslında kimsesizliğim oluşu

Böyle bir oluşuma hazırlamamıştım kendimi

Beni düşünme iyiyim ben. Ara sıra dönemsel geçişler yaşıyorum boşluğuna dair hepsi bu. Kimi zaman oluyor seni özlemiyor değilim ama bir sigara içimliğine tüketiyor ve yeni bir tanesine geçiştiriyorum özlemini... Anlayacağın o ki hiçbir şey çok uzun sürmüyor, insan alışıyor. Alıştıkça hem kendini kanatıyor hem de yaşatıyor. Özlemliğiyle ve özlemsizliğiyle...