Ayhan Yaymaz Şiirleri - Şair Ayhan Yaymaz

Her nefeste bir ayrılık büyüyor içimde,
Zamansız gelen bir sonbahar gibi,
Ne bir mevsim vaadi var,
Ne de geri dönüşün izleri.

Hicranım kalsın teneşirde,

En derin sessizliklerde büyür bazı insanlar,
Lambası sönmeyen bir sabır gibi yanarlar.
İçinde bir ömür taşır da kimse bilmez,
Fısıltıyla anlatır sevgiyi, yüksek sesle değil.

Eksilmez dokunuşları zamanın yorgunluğundan,

İntihar süsü verilmiş binlerce hayalin,
İdamına şahit oldum gülüşlerinde.
Bir seher vakti darağacına asılan umutlar gibi,
Kırık bir fısıltı düştü içime,
Sessizliğin bile duymak istemediği.

Gözlerin var ya...
İstanbul gibi bakıyor insana.
Bir yanım Boğaz’da üşüyor,
Bir yanım Galata’da sana bakıyor.

Sokaklar sessiz, sen suskunsun.

Bazı insanlar şiir olmaz,
Şiiri var eder…
Sen onlardan birisin.

Adını her andığımda içimde bir yer aydınlanıyor,
Bir ışık yanıyor, bir sessizlik güzelleşiyor.

Sana yazdığımı sanıyorlar,
Oysa ben yaralarıma dikiş atıyorum.
Her dikiş, bir çığlık içimde,
Sessizce yankı bulan kırık kalbimde.
Kimse görmez içimdeki boşluğu,
Bazen sevilmemenin ağırlığı,

Çok, çok geldim kapına,
Her defasında başka bir meşguliyet,
Başka bir telaş koydun aramıza.
Sanki senin dünyanda yerim yokmuş gibi,
Sanki kapının önünde bekleyen yalnızlığım,
Senin hiç dikkatini çekmemiş gibi.

İnsan en çok kendine benzeyeni sever,
Aynadaki kırığı, içindeki sesi,
Kendinden bir parça bulduğu yüze
Sığınırcasına bakar, kırılırsa susar.

Ben seni o yüzden sevdim belki,

Sevdim diye
yokluğuyla imtihan etti beni,
her gülüşün ardından
bir suskunluk cehennemi bıraktı.
Ben sevdikçe, o sustu…
Ben yaklaştıkça, o uzaklaştı.

Ne çıkar yanımda olmasan,
Aynı gökyüzüne bakmıyor muyuz?
Geceler boyu dua dua sevmişim seni,
Kalbimde yankılanan sesin değil mi?

Ne çıkar ellerin ellerimde değilse,