Afşin Dualı Şiirleri - Şair Afşin Dualı

Ömrümü irdeleyen herşeyi yaktım,
Irkıma değil, ırklara savaş açtı,
Şaşmamalı insana, inancını sattı,
Törpüle bencilliğini aidi değilsin neslinin..

Ben Türk'üm, düvele adalet dağıtan,

Toprak altında bedenler,
Diri onlar ölü sanma,
Bu vatanı Sadvetiyle korur,
Ölü sanma diri onlar..

Harpte bedenleri silah,

Biraz ağla can mendil uzatayım,
Zulüm kılıçla kesti canımı,
Kan ağlar Türk soydaşım,
Gözü yaşlı sessizler âmâ kaldı..

Düzeltemedik el ile ses edemedik,

savurdukça zamanı elinde tutan,
sıktığı topraktan, suyu fışkıran,
çelik bakışlarıyla kalkanı kıran,
yay kaşlarıyla dehşet saçan,
gönlünde deniz derya, merhameti barındıran..

Yaralıyım tuz sepip durmasın dünüm,
Tabip çare mi oldu hâlâ taze düşüm,
Yazgım ah kederli Rabbine özürlü,
Şükür sancılı vah halim hüzünlü..

Ruhum ıstırap içinde pişmanlı,

Yok mu ukalanın haklı serzenişleri,
Dili dişleri ardına hapis,
Bırakır firar etsin zehirli kelimeleri,
On sekiz hepsi toplama sefil,
İçlerinden biri uzun saçlı mı nesi,
Muhalif olmak adına mı bu açlık,

Rüzgâr gibi koştum,
Yoğun tartışmanın pençesindeyim,
Gözlerim bulutlu parçalı,
Fısıldamayı sürdürdüm..

Vücudum kasıldı,

Sokak, saç teli kadar sessizdi,
Zihnimde tamamlıyorum herşeyi,
Yediğim o yaprağın lezzetini..

Yaprağa düşen yağmur damlasının,
Ürkütmesini güneşin,

Güneş battı gemilere demir attırdım,
Fırtınalı kabarmış denizlerin..
Bu gemim öfkemdi,
Yalın ışıkla ufka yelken açtım..

Çıplak yüzüm hüznüm,

Rüzgâr uğultusu, zihnimde yarattığı kasvet,
Kimi zaman muğlak bir sessizlik,
Tüm ümitlerin içinde eriyip gitti,
Yaşayan herşeyi adeta yutan gölgelerle,
Cebelleşmek zorunda kaldım..