Adnan Durmaz Şiirleri - Şair Adnan Durmaz

SÜMER’DEN,YOLUNU ŞAŞIRAN KRAL’A; GÜLEÇ AŞK BİLGESİ’NDEN, KARAC’OĞLAN’A, ANADOLUNUN ŞİİR BAHÇESİNE,
AŞK ATINA BİNEN SÖZÜN ZAMANDA YOLCULUĞU


Çöl…
Bedevi özgürlük…

Hadi yüreğinin en dibindeki yaraları göster bana
Bana en derin kıvrımlarını
Belki istediğin yanıtı veremem sorularına
Belki sözcüklerimdeki gizem
Teselli olmaya yetmez acılarına
Ama paylaşmanın tadını yaşarız birlikte

Dağınık saçlı bir susuş kalır senden
Zaman zaman ellerinle taradığın
Küheylan bir gece terk eder kenti
Öpüşün kalır ve mahrem yerlerin
Avuçlarında sımsıkı
Sessizliğinin...

Issızlıklar Feneri

belki kırgın sulardım
kendini taşlara çarparak akan
sonra durulan
yorulan

bilmezdim
can damarına değen hançeri
gülüşün
ansızın çölleşirdi
cümle baharları yıkılmış yıllar
bir koygun türkü keser

Görmeyeli Kötü Yola Düşmüş Aşk

kuzgun karanlıklar parçaladı da geldim bin yıllık yalnızlıktan
beni sök kendimden ey hüzün
kır dallarımı
yağmala

ayrılık suskusu yüzüne düşmüş
tenha kirpiklerin öksüz mü kaldı
bozkır çökmüş yüreğinin başına
yüzünde gülüşün gülsüz mü kaldı

saçlarının bulutlarından akarak huzme huzme
gün ışığı hep öyle dökülseydi yüzüme
turnalar aktı geçti karanlık uykulardan
kervan kıran ayazlar ve çılgın bahar
ama ayrılığın dipsiz gecesi
dokunamadı yıllardır şafağın tenine

Ama Bu Bir Şehir Masalı

gece kara ay yalnız
kırgın bir aşk hikayesi
bakışlar bozkır ıssız
yüzlerde zaman izi

Gece-Deniz–Hüzün...



gece
deniz