Adnan Durmaz Şiirleri - Şair Adnan Durmaz

son yapraklar
sonsuzluğu dinliyor
soluyor ateşler dağlarda
günler inliyor
bağırsam sesim taş kesilir havada
sularda bekleyiş

11-GÜNÜMÜZ DÜNYASINDA SANATÇININ DURUMU


ONLAR HALKI ANLAMIYORLAR
OKUR DA ONLARI ANLAMIYOR

SEVDANA KORSAN

Denizlerden libas giy
Gülüş şelalen çıplak
Kalebendin olmuşum
Ay yaylası alnına

şahan taylar kapaklandı döşünde
gökçe fidan aşklar yandı kül oldu
deli kavak yeli esti başında
goncagül yar sevdin amma el oldu
sen bahar büyüttün dolular vurdu
yüreğinin ovaları çöl oldu

Rüzgâr çıktı-esti zaman
Saçların güldür güldür bulut içinde kaldı
Gazele düştü gülüş
Ah sen gitme –ben biraz da bulutların nazıyım
Koskoca bir kentin sürgün yeriydi kalbim
Benden sorulurdu aşklardan kalan onca düş

İpi Kopuk Uçurtma



yurtsuzluk atığı
bir sürgünüm

YAĞMURSU KIZLAR ZAMANI


yağmurda öptüğüm kız
hüzzam gülüşler içinde
bulutlar göçtü üstümüzden

kavgalarımız gelecek aklına
akılalmaz basitlikte küsüşme nedenlerimiz
gülden- buluttan- yumuşamış taştan
kaç kez tuz-buz ettik yüreklerimizi
fakat tek bir sözcükle kaç kez
kaç kez bir bakışın taşıdığı öpüşle

Sen beni unuttun
ömrünü törpülere vurarak
sen beni unuttun

YUSUF KISSASI

'Kaybolan Yusuf döner gelir Kenan'a;
Üzülme.
Bir gün döner hüzünler kulübesi gül bahçesine;
Üzülme.”