Adem Ulutaş Şiirleri - Şair Adem Ulutaş

Beyin ölür, kalp durur, nefessiz kalır beden
Kemirir organları fırsat bekleyen düşman
Katılır tüm vücudun leke leke olur ten
Düşer vucut ısısı damarlarda soğur kan

Bir noktaya dikilir kapanmayan gözlerin

Emek verip ekmediğin tarlada
Yazın hasat için başak ararsın
Bir kez fide dikmediğin tarlada
Kuru ağaçlarda turşak ararsın

Allah sever kendisinden emini

Debmeyince düşmez hadi deb düşür
Yakalım dağlarda çoban ateşi
Suyutkunu ise yanmaz debdüşür
İllallah ettirir duman ateşi

Sarar çobanlığı çıranın isi

Hüzün doğar kasvet yağar yurduna,
Bütün varlığından cayan olursun.
Saklansan da yetmiş kapı ardına,
Ölüm meleğine ayan olursun.

Minarenden ezan sesi yükseldi
Gür sedalar arş-ı alayı deldi
Yıllardır gülmeyen yüzümüz güldü
Bu gün peygamberin ümmeti şakir
Duysun dünya alem diyelim tekbir

Yüce Mevla ömür verdikten sonra
Bebeklerde büyür ihtiyar olur.
Mananın sırrına erdikten sonra
Vazgeçer benlikten Hakk'a yar olur.

Zengin olsan hayat denen rüyada

Aşıklar diyarı bizim ellerin
Baharı başkaydı yazı başkaydı
Renk renk çiçeklerin al al güllerin
Arıya, bülbüle nazı başkaydı

Çobanlık çobanın köşkü yalısı

Deri ki vücuda ateşten gömlek
Yutkunmak ne kadar zormuş meğerki
Başı volkan gibi gözünden şimşek
Çakarak bedeni yormuş meğerki

Uzanır yatağa boş oda sessiz

Çalışmadan kazanılmaz aş derdim
Ömrü boşa kürümüşüm bilmedim
Gizliymiş vucutta bu sinsi derdim
İçten içe çürümüşüm bilmedim

O tarla senindir bu tarla benim

Hayat yükü biner üstüne ton ton
O güçlü bedenin yorulur bir gün
Bükülür de belin bir cılız baston
Güçsüz ellerinle sarılır bir gün

Dökülür başının tüyü teleği