Adem Ulutaş Şiirleri - Şair Adem Ulutaş

Öğren bilmemek ayıp değildir
Gurur etme bilenlere sor çocuk
Kendiyle övünen kişi sefildir
El methetsin sen konuşma dur çocuk

Yaradandır bizi yoktan var eden

Yaş otuz beş ne fark eder
Hayat kırkında çark eder
Çocukluğu kim terk eder
Kar yağıyor üşüyorum
Çocukluğumu yaşıyorum

Gün görmemiş besbelliydi halinden
Uzaktaydı vatanından ilinden
Fakirliğe ne gelirdi elinden
Sordu garson bu kaçıncı ay dedi
Garson güldü bak ne güzel ay dedi

Gözümde yaş başımda saç kalmadı
Üzülme bu mevsim hazan dediler
Deli gönül bir gün huzur bulmadı
Böyle yazmış yazgın yazan dediler

Sevgi tohumundan çile yeşermiş

Devletin malı denizdir diye
Yemeyenler değil yiyenler domuz
Rüşvetin adın koyup hediye
Haramı mubahtan sayanlar domuz

Gıybet ki kardeşin etini yemek

Dokunsa anlar âma zağlı ile zabını
Beğenmezmiş tosbağa çıktığında kabını
Günahta ısrar edip yakmak icin odunun
Cehennemde bedava verirler mikabını

Hak istesin uzun yollar dürülür
En uzak noktaya kavuşur yakın
Emri ile görülmezler görülür
Ne hükmü kalır ki siyahın akın

Bedenin acısı ölene kadar
Ruhun acısını bitire bilsem
Affeyle yarabbi kulun günahkar
Sonsuz rahmetinle affınla ölsem

Gün gelir kim bilir istemese de,
Gönül sevdiğinden uzağa düşer.
Kuşlar gökyüzüne benim dese de,
Bir avuç yem için tuzağa düşer.

Yüreğinde fırtınalar esince,

Ak düşecek kirpiğine kaşına,
İhtiyarın sevilmesi güç olur.
Ellerini yumruk edip başına,
Dayayıp ta düşünürsen geç olur.

Duyguların yeri gerçeğe kalır,