Adem Ulutaş Şiirleri - Şair Adem Ulutaş

Sonradan dikilip hızla büyüyüp
Zirvelere erişsen de kavaksın
Yazın urelenip kışın uyuyup
Tek olmaya girişsen de kavaksın

Birkaç metre uzayınca senede

Öyle çaresizim ki ne gelir ellerimden
Kime derdim yanayım kim anlar hallerimden
Gardaş seni ezelden çocukluk yıllarımdan
Vatan, iman delisi bilerek tanıyorum
Sana zulüm edeni nefretle kınıyorum

Görmemiştim hayat boyu köçeği
Çok şaşırdım kıvırarak oynarken
Tempo tuttu mahallenin uşağı
Kalçasını savurarak oynarken

Hayretimden ağzım açık kalmışım

İhaneti bilmezdik namusluca yaşardık
İhtiyaç duyanlara birlik olur koşardık
Nasıl bunca hasleti kaybetmeyi başardık
Gazetenin manşeti ne açıklı bir ilan
İnsanlığı kaybettik insan ararız insan

Bakışlar manidar muhabbet zehir
Hatırı sohbeti ne tez unuttuk
Kirli çamaşıra yunaktı nehir
Çileyi zahmeti ne tez unuttuk

Bir avuç bulgurdu üç öğün aşı

Kesilmiş dizimde kalmamış takat
Adım atmaz yola gitmez neyleyim
Esir etmiş beni kendine gurbet
Dert tükenmez çile bitmez neyleyim

Maziye götürür resimler beni

Işığından aydınlanır karanlık
Kaleminle huzur bulur insanlık
Kederlensek boyun büksek bir anlık
Derdimize sırdaş olur öğretmen
Ana baba gardaş olur ogretmen

Vebali bendemi sana söyledim
Sevme beni diye feryat eyledim
Aklını başına al güzel dedim
Söyle güzel beni neden sevdin ki

Neyim vardı bilmem neyime kandın

Ey her şeyin sahibi halimiz sana ayan
Görülmezi görensin duyulmazları duyan
Mecalimiz kalmadı bu zulme dayan dayan
Saldırıyor Halep’e Eblehe ‘nin filleri
Medet sende Yarabbi gönder Ebabilleri

Ağlama ey! Gönül sen doğarken dertliydin,
Ta kalubelada ruhun varken dertliydin.
Dertlerden yapılmıştır çamurundaki maya,
Bunun için ağladın gelirken dünyaya.
Boş yere çırpınıp da mutluluğu arama,
Sen onu bulamazsın mutluluk vardır ama.