Adem Ulutaş Şiirleri - Şair Adem Ulutaş

Ölüyorum artık gelip başıma,
Çektiğim acıya gülme vefasız.
Bakıp da gözümden akan yaşıma,
Bir mendil alıp da silme vefasız.

Çok sevdim aşkından çöllere düştüm,

Sen düşürdün bülbülleri
Figan ile zara sevda.
Mecnuna verdin çölleri,
Leyla ya manzara sevda.

Kaç aşık yolundan gitti,

Nasıl varamadım bilmem farkına,
Yıllar geçmiş ben gaflette dururken.
Binmişim dünyanın dönen çarkına,
Mutluluğu çirkeflerde ararken.

Geçen yıllar geri dönmezmiş meğer,

Hani kurumuş ağaçlar çiçek açardı
Hani ilkbahardın güllerle süslerdin her yanı
Hani kuşlar öter kelebekler uçardı
Her gönüle neşe verdin
Bir benim neşemi çaldın
Herşey bende hayat bulur derdinya

Küçükler tamam oldu sıradadır büyükler
Kafirlerin deccala tapmasına ne kaldı
Mehdi çıktı çıkacak duadadir büyükler
O halde kıyametin kopmasına ne kaldı

Üsdat Fazıl ne demiş; geçmişim çöplük benim
Çöplükleri kediler,köpekler deşerlermiş
Yalandım makam aldım şimdi en büyük benim
Yalakalar adamız diyerek şişerlermiş

Kötü söz sahibinin alınmayın ha canlar

Asılsız olanı duymak niye ki
Hadi duydun doğru saymak niye ki
Hem yargısız hüküm koymak niye ki
Allah’tan korkmayan yapar iftira
İz yapar beyaza sürülen kara

Hani beni bırakmazdın? sensizim
Habersizce çekip gittin yalnızlık
Moral bozuk gıkım çıkmaz sessizim
Yoksa beni terkmi ettin yalnızlık

Bunca yıldır ayrılmadın hiç benden

Kâinat bir düzenek her şey yerli yerinde
Hakikati görmemek akıllara ziyandır
Canlılar onu yaşar, ne varsa kaderinde
Bu gaflet uykusundan ya Rab bizi uyandır

Tüm mevcudat Allah’a secde yahut zikirde

Öyle bir aşk ile sevdimki seni
Zulüm de ölüm de korkutmaz beni
Hangi ateş yakar yanmış bedeni
Yar sevdanla yakıp beni kül eyle

Aşkın ile mayalanmış şırayım