Kim diyorsa o sırf şer;
Hata eder o beşer.
Çok azınca ehli şer;
Vacip olur savaşlar.
Son bulmadan imtihan;
İman eden bir kulsan; gayr-i meşru aşk da ne?
Ve de resmen Müslimken; bu acayip meşk de ne?
Helal keyfe kâfiyken; ne gerek var harama?
Çok müştaksan sevmeye; dine uyan aşk dene!
Kalp denilen bir hane
Olmuş sanki kir hane
Ey o evin sahibi;
Eyle onu nur hane!
Kalp denilen bir oda;
Elbet bir gün ölecek, anasından her doğan!
Gelir gelmez gerçeği, ariflere der doğan.
Terhis emri yukardan, kimse karşı koyamaz!
Keşke erce gitseydi; doğduğunda er doğan.
Boş mu yoksa o ser’in?
Düşünsene az derin!
Uygun mudur de yerin?
Kendine gel ey hoca!
Kayma lütfen sol uca!
Değil miydin sen türap?
İns yaptı ya seni Rab!
Madem öyle ey nefsim;
Gayrı bırak ona tap!
Yüce kıldı şanını!
Cüzi bir zahmet için, mahrum kaldın rahmetten
Böyle yapmak bir kula, kar-ı akıl olamaz!
Varsa çok kar sonunda; korkmamalı külfetten!
Meşakkatten kaçınan, asla nimet bulamaz!
Çok mu zordu dayanmak, 30 günlük açlığa?
Menfaatse kıstasın, fersah, fersah dur ırak!
Zira öyle sevmekler, atim için bir tuzak!
Seveceksen sadece; Allah için sev beni!
Çünkü ancak şu sevgi, edecektir yüzü ak.
Tehdit eder şu çağı, en onulmaz bir illet!
Sarmış koca cihanı, en pisinden bir zillet!
Hak dininden ıramak, hasta etmiş halkları!
Dönmez ise gerçeğe; iflah olmaz şu millet!
O, terhisken mü’mine;
Ne korkarsın ölümden?
Tabi isen Hak dine?
Ne korkarsın ölümden?
Nesi var ki korkacak?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!