Baban ölür onunla sende ölürsün
Senden bir parçada toprağa gömülür
okadar çaresiz kimsesiz kalırsın ki
Gözyaşların senden bağımsız
yağmur olur gözlerinden dökülür
Seni her hatırladığımda
Kocaman bir yangın başlıyor ruhumda
Eksik kalıyor bütün cümlelerim
Seni anlatmaya başladığımda
Bir bir eksiliyor sanki
Geziyorum bu şehrin hiç bilmediğim,
adını dahi duymadığım sokaklarında
Hani bir ihtimal ansızın rastlarsam sana
Bakarsam gözlerine, tutarsam ellerini
Sarılırsam hasret kaldığım boynunun kokusuna
Sen dediğim anda tuluyor dilim susuyorum
Kelimeler boğazımda düğümleniyor
Gecenin bir vakti aklımda sen
Adını sayıklayarak uyanıyorsam
Düşlerimin dönencesinde
Çırpınan yüreğime sor beni
Ben kendimi unuttum
Neyi severdim ne ağır gelirdi
Bana
Seni düşünürken yüzüme yansıyan
Aptal bir gülümseme dahi
sensiz üşümüyorum artık
koyuyorum elimi kalbimin üzerine
Bu ilk yalnız kalışın degilki diye
Kıyıda köşede biraz umudum kaldı
sarıyorum yüreğimin
üşüyen yanını
Senden sonra hiç ısınmadı
Yüreğimin zemheri ayazı
Ne zaman düşünsem seni
Kafamın her köşesi işkence odası
Üşüyorum
Ne anlatırsan anlat
İçimde sana anlatamadığım
Bir kırgınlığım bir dargınlığım
Arşa dayanmış haklı bir isyanım
Yaşadığımı ben biliyorum Azizim
Nasip olmayan vuslatım
Çaresizlik nedir diye sorma bana
Başucunda çaresizce beklediğim var benim
Hangi merhem ilaç olur yarama
Yokluğuyla yüreğimi dağlayanım var benim
Gün geçtikçe artıyor içimdeki sızısı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!