Belki de her insan yazılmış en güzel kitaplardan biriydi.
Utanma ey yoksul çocuk, senin suçun değil ki hikayen böyleydi
Esirgeme hayata yokluğun içinden neşeyle bakan gözlerini
Gözlerinden sayfa sayfa okumak isterdim hayat hikayeni
Yol dediler, yürüdüm,koştum,durdum
Hangi kovukta gizli gönül kilidim
Gördüm, sakalda akı,suda gelince aksim
Olmamışım diye kendi kendimden tiksindim
Yol dediler, oturdum, yattım, düştüm
Şayet okursan satırlarımı
Ben dolu yüreğin sızlasın
Unutur gibi olursan hatıralarımı
O an kulakların çınlasın
İlk tomurcuklar bahar aylarını müjdeleyince
Kuşlar şarkılar söylemeye başlar ince dallarda
Zemheri ayazından uyanayım, bende ki senle
Gözlerim kamaşsın yeni bir umudun güneşiyle
İki ayağın birden aksaktır ey zalim zaman.
Yoksa sekerek ilerler miydi akrep ile yelkovan.
Zaman olur sıkılırsın dünyadan
Uzaklaşmak istersin insanlardan
Çevirirsin başını mavi gökyüzüne
Hayaller yerleştirirsin göğsüne
Uzun bir yol boyu yürüyorum
Etrafım virane, kaybolmuş düşler
Kurumuş yapraklar görüyorum
Vefasızlıktan dökülmüşler
Zamanı, kaderime örüyorüm
Geride kalınca mutlu gülüşler
Can acıtan, öldürmeden süründüren duygunun adıdır zehr-i aşk
Onsuz yetim,onunla ısdırabın dibinle boğulmaktır zehr-i aşk
Karanlığın zifirine bulanırken bakışlar, iğne ucu kadar umudu aramaktır zehr-i aşk
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!