Yaman Karaca Şiirleri - Şair Yaman Karaca

Hep inandığımız yerden yıkılır,
Beklemediğimiz anda sarsılırız şu hayatta.
Gönül işleri bu kadar kolay olsaydı
Bu kadar insan aşk yüzünden yıkılmazdı.
Hep yanlış yerden bakmışım olaylara,
Oysa ben insanlara güvenmeyi çok sevmiştim,

Kimlere güvenmişiz biz böyle
Canımızı kimlere emanet etmişiz
Kendi ellerimizle kendimizi bitirmişiz
Kimlere inanmışız biz böyle aptalca
Neye güvenmiş biz neye
Kimlere sarılmışız böyle

Bugün günlerden sen…
Yalnızlık yansıyor yine şehrin her yerine,
Hasret kokuyor İstanbul, sebebi yine sen…
Hüzünlü bir şarkı yakıyor yüreğimi,
Umutlarım sırtından bıçaklanmış gibi…
Kanıyor yaram, kanatan yine sen…

Bugün Seni Öldürdüm İçimde


Bugün seni öldürdüm içimde.
Sana dair ne varsa kırıp döktüm.
Hiçbir şey bırakmadım seni hatırlatan,

Bundan Sonrası Bana Ne
Kimseye suç bulmuyorum artık.
Aklım ile kalbim arasını o kadar mesken tuttum ki
Başıma gelenlerin sebebini yüreğime saydım.
O kadar kırgın ve yorgunum ki hayata karşı
Bundan sonra bir şeyler yoluna girecekmiş, bana ne?

Bu ne biçim bir dünya?
Gözleriyle gördüklerini inkar edenlerle dolmuş;
Nankörlük, yüzsüzlük, doymazlık,
Kadir kıymet bilmezlik almış başını gitmiş,
Doğruluk beş kuruş etmez olmuş.
Her gerçeğin ardına bir yanlış,

Ne ümit ne umut kaldı bu aşktan yana.
Artık güneşin toprağa vuran son ışınları gibi
Karanlık üstümüze battı batacak misali…
Solmaya yüz çevirmiş çiçekler gibi
Dalından koparılmış yapraklar misali…
Boynumuz ha büküldü, ha bükülecek.

Bu şiirin adını sana bırakıyorum.
Tıpkı senle birlikte giden yıllar gibi
Benden alıp gittiğin ne varsa
Bu şiir gibi sana bırakıyorum.

Ben seni sevmenin bedelini ağır ödedim zaten.

Bu Son Şiirim

Bu şiir umutlarımın katiline,
Gençliğimin en ağır bedeline,
Boşuna giden yıllarımın sebebi,
Acılarımın tek nedenine…

Büyüdük

Zaman geçti, büyüdük.
Büyüdükçe bir şeyler öğrendik.
Öğrendikçe üzüldük.
Üzüldükçe yandık.