Yaman Karaca Şiirleri - Şair Yaman Karaca

Güzel sevdim ama iyi de yıktılar.
Aşkın öyle sanıldığı gibi olmadığını,
Anlatılanların hayalden ibaret olduğunu,
Mertçe sevmenin karşılığının ne olduğunu
Bana çok güzel öğrettiler.

Hani diyorsunuz ya hep,
Herkes hak ettiğini yaşar diye,

Ben onun acılarına ortak oldum,
O benim mutluluğumdan çaldı.

Hani derler ya,
Sevdiğin kadar sevilir,
Değer verdiğin kadar değer bulursun…
Kocaman bir yalanmış.

İnsan sevdiği kadar üzülür,

Hayallerim vardı benim,
Umutlarım ve o umutlara
Bağladığım yarınlarım…
Kendi kendime içimde kurduğum
Kocaman bir dünyam vardı benim.
Masumca duygularla büyüttüğüm bir dünya

Unutma…

Hayat acımasız değil,
İnsanlar doymak bilmiyor.
Bu dünyanın bir suçu yok,
Umutları kurup yıkan

Bazen hayatta bütün yollar
Sakal bıyık mevzusu gibi oluyor.
Her şey bazen öyle karmaşık hale geliyor ki
İnsan ne gidebiliyor ne de kalabiliyor.
Hedefler şaşıyor, yollar uzuyor.
Hayat bazen çok acımasız oluyor.

Zor zamanlardan geçiyorum bu aralar.
Sanki hayatım acı tüneline uğramış gibi,
İlerledikçe karanlık, ilerledikçe canım yanıyor.
Sanki biteceği, sanki sonunun geleceği yok gibi.
Adım attıkça yüreğim ürperiyor, canım yanıyor.
Yürüdükçe yalnızlaştığımın farkına varıyorum.

Hayat öğretiyor insana...

Saymayı bıraktım artık yenilgilerimi,
Söz konusu olmuyor gidenler hayatımdan.
Sorduklarında böyle iyidir, deyip geçiyorum.
O kadar bıkmışım ki anlatmaktan insanlara,

Herkes hayatında bir yol izler;
Kimi başarmak için namerdi seçer,
Kimi de hak ve doğrunun peşinden gider.

Kimi değer vermez paraya pula,
Kimi de ondan vazgeçemez,

Hayatımda var olan herkes şunu anlamalı artık,
Ben akraba derecesine göre değil,
Kişinin gönlümdeki yeri kadar onda varım.
Benden beklenilen şeyler değil beni ilgilendiren,
Bana olan doğruluğun seviyesidir kişide.
İstekleri üzerine değil,