Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Dünyanın güzelliği yetmiyor ömrümün çaresizliğine
Ağır basıyor hüzün bir tek geceleyin olmasa da
Burası evim değil ayağımda sürekli misafir terlikleri
Gün geçtikçe kalbimin kırbaç yemesi artıyor.

Mübarek bir kumaştır huzur

Dizilir bulutlar dip dibe
Yürüyen enkaz gibi içim
Yer gök olmuş hüzün
Kalbim ne zaman duracaksın

Sanmaktan yanılmaktan

İnsan hep kalbinin içinde mutlu
İnsanlar içinde değil
Dinlediği nağmede
Sürdüğü arabada
Yürüdüğü semtte
Hep bir sessizlikte

Çiçeklendi mi insan insanla
Samimiyet geldi mi sokaklarda
Ne güzel kucaklaşıyor insanlar kibirleriyle
Sitemleriyle sözleriyle sinirleriyle

Kırıldı kanatlarım neye yarar rengarenk olmak

Cahil kaldım ben bu işe
Sitemim kendime
Biliyorum dönüp dolaşıyorum peşinde
Ben duvarım sen duvarsın

Yüzüm asık illet bir adam oldum

Bir tek kapıların rengi ayrı olacak
İçerdeki duvarlar aynı
Saatler aynı günler aynı
Ben aynı
İnsanlar aynı olacak
Bir tek elbise renkleri ayrı

İçimde bir buhran var
Yanımdasın içimde nem var
Gözyaşlarımı arar oldum
İçimde ne işi var

Boşunadır ziyanım

Kıymet
Ne kadar eskimiş ve yabancılaştırılmış bir kelime.

Kıymeti mi bilinirmiş hiç
Daha elden kaybolmamışın.

İnsan aynı anda güzel şeyleri de yaşayabiliyormuş
Unuttuğun sandığın ne varsa rüyanda birleşip
Bir çaydanlığın demliği kadar kalabilirlermiş
Ne acayip değil mi
Gündüzünde olmayanların gecende ne işi var
Bütün sızıntılar gece giriyor hüzün gibi efkar gibi

Köprüsü düştü gönlümün
Görenler oldu
Sezen tek bendim
Atlamak istedim her seferinde
Cümlelerin eşiğinde kaldım