Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Çok yorgunum Arif, her şeyden
Midem bulanıyor
Ağzımın içi zehir
Yanlıştayım doğruya geçemiyorum Arif
Ölmek hep aklımda
Bir benim mi aklımda

Ben o ceketi giyemedim
Denedim denedim de kollarını bile geçiremedim
Utanacak bir durumda bulamadım
Amma olmayacağını taaa baştan bildim
Sığarım sandım çok zormuş nasıl durabildin

İçinde hüzün barındırmayan insanlara imreniyorum
Rengarenk mutluluklar var içlerinde ve
Çevrelerine saçıyorlar
Bizim ise bembeyaz hüzünler
Hoşça kal diyen gözler bulamıyorum
Hepsi nezaketi zayıflıktan sananlar

Sesini duymadığım öğlen aram var benim
Öylesine bir mola vermişim ki sana dair bana dair bize dair
Yapraklar intihar ettiği mevsimde
Kulaklarımda onların selâlarını dinlerken
Sesinin soluğunun
Oğlumuz için dur oğlum diye seslenişini duymadığım öğlen aram var benim

Saçlarımda çıkan aklar
Ümitlerimi küçülttü
Umudumun bittiği andayım
Ömrüm beni kendi başıma bıraktı

İçimde hep kalan sonbahar

Sokakta ezanı bekleyen çocuklardık
Dalıp giderdik attığımız adımlara
Karanlıkta saklambaçlara
Sonra okunurdu
Okunuyor okunuyor diye
Çığlıklar içinde

Defter rengarenk olsa ne yazar
İçinde herkesin bir izi olduktan sonra..

Ruhumun durgunluğu
Gönül oradan kah oraya
Aklım seyir içinde rüzgarlarla
Bir boşluk koskoca
Islanıyor ruhum mavi semalarında
Çürümüş ipliğe

Ağaç gölgesi olurdum ayın, yılın her gününde kapında
Ve şimdi sen her sabahımdasın.

Ömrüm ömrüme saki
Uğraksız bir durak ömrüm sanki