Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Sesini duymadığım öğlen aram var benim
Öylesine bir mola vermişim ki sana dair bana dair bize dair
Yapraklar intihar ettiği mevsimde
Kulaklarımda onların selâlarını dinlerken
Sesinin soluğunun
Oğlumuz için dur oğlum diye seslenişini duymadığım öğlen aram var benim

Saçlarımda çıkan aklar
Ümitlerimi küçülttü
Umudumun bittiği andayım
Ömrüm beni kendi başıma bıraktı

İçimde hep kalan sonbahar

Sokakta ezanı bekleyen çocuklardık
Dalıp giderdik attığımız adımlara
Karanlıkta saklambaçlara
Sonra okunurdu
Okunuyor okunuyor diye
Çığlıklar içinde

Defter rengarenk olsa ne yazar
İçinde herkesin bir izi olduktan sonra..

Ruhumun durgunluğu
Gönül oradan kah oraya
Aklım seyir içinde rüzgarlarla
Bir boşluk koskoca
Islanıyor ruhum mavi semalarında
Çürümüş ipliğe

Ağaç gölgesi olurdum ayın, yılın her gününde kapında
Ve şimdi sen her sabahımdasın.

Ömrüm ömrüme saki
Uğraksız bir durak ömrüm sanki

Sana dil uzanıyor ölüyorken çocuklar
Konuşmuyorum dikenli diller dururken
Gözümü çeviriyorum boş duvarlara
Sana savaş açıyorlar

Olsun ben yalnız kalayım

Bir dolunaydı gelip geçti sandım
Özümüz insan sözümüz nerde yanıldım

Övülesi yalnızlık
Odaları bizim değil
Sabahları kırmızı çaydanlık

Kahkaha atarken olurlar nar ağacı
Sonra ağlarlar sanırsın ki dar ağacı.