Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Buğuluyken hava
Ne toprakta damla ne de yüzümde
Kurşun gibi ağır hissetmek içini
Gece yazılan şiir gibi
Boğuluyorum zamanda..

Çay şiirle dostla muhabbetle içilir
Hüzün ise yalnız çekilir.

Bir kuş sesi bile duymadım
Yüreğimdeki sesin işkencesinden

Kuru bir selamını bekleye bekleye derman bulamadım
Kendimle kendime eziyetimi bir sonlandıramadım
Oysa ne kadarda güzel boşluklarda geziyordum
Şimdi tek tek unutamıyor ağlayamıyor düşleyemiyorum
Ne uzak kim tuzak kim daha yakın anlayamıyorum

Ne gezersin gönül bu yılda olmadı mahsul
Çaresi yok tutsak kaldım
Bir yol gütmeden ömür bitti
Bir mektup yaz gökyüzüne deki susadım
Yorgunluk yaraladı öldürmedi
Sakinliğimi kaybettim

Radyoda fasıl
Geçmiyor akşamlar asıl
Nargilem anason
Durmuyor kırmızı ışıkta trenler
Gözüm hep o asgari haberde
Ve şairinde dediği gibi

Sobalı evlerin buğulu camları olurdu
En az herkesin bir kez kazımışlığı olurdu
Akşam olmuştu elektrikler yok olurdu
Herkesin hikayesinin bir sonu olurdu
Dışarıda kar ve Konya ayaz olurdu
Ve şairin dediği gibi

Sen gel deli
Adın veli
Sen asgarili
Sana vergi gelecek

Kapın var

Hayat güzel
İçindekiler değil
Sayfalar boş olduktan sonra
Defter rengarenk olsa ne yazar

Sayfaları değiştirmeye gerek kalmadı

Değişen neydi düşünüyor insan
Gülmeyi bitirmek nasıl olur sürçülisan
Huzur veren alanda insan
İçten içe bitip sonra oluşuyor sıradan

Kıymet verdinde ne oldu

Bir dal düşün kırılmış kendine
Sert budanmış ağaç gibi
Sağ kurtuldum dünyadan
Demek isterdim yeniden her akşam

Kendi adresimi arıyorum