Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Değişen neydi düşünüyor insan
Gülmeyi bitirmek nasıl olur sürçülisan
Huzur veren alanda insan
İçten içe bitip sonra oluşuyor sıradan

Kıymet verdinde ne oldu

Bir dal düşün kırılmış kendine
Sert budanmış ağaç gibi
Sağ kurtuldum dünyadan
Demek isterdim yeniden her akşam

Kendi adresimi arıyorum

Dil tatlı ise şifa verir
Dilin terazisi yoksa zehir verir.

Mezarlıklar
Dünya da eşitlik ülkesi.

Dünyada olanın
Diner mi sandın yası.

Hiç kimse hiç bir şeyi hak etmiyorken
Bu çığlık sesleri de ne
Papatyalar ayaklar altında ezilirken
Bu sessizlik de ne

Hakiki yaralı olan sürekli ağlamaz

Canım sıkılır, yüzlerce yüzlerde asabiyet mutsuzluk
Her yanda kırıntılar ne bu saçma fasıl ne bu ruhsuzluk

Kış günü sabahları kahvaltılarım küçük ocakta
Küçük bir bakır çaydanlık ne büyük sıcaklık
Canım sıkılır, gözlerimde bütün ırmaklar kalır

Oysa acı olan zaman değil
Demiştim bu ömür senin ömrüne dahil
Etrafıma diyorum bir bir artık eksil
Herkesin dili her şeye ehil

Yoruldum artık dillerde bitmiyor sabret

Uyuyunca geçer dedikleri
Nasıl bir illettir ki
Bitmiyor bir türlü
Bazen kızarsın
Kızarsın ki dinip bitmiyor kendisi
Dinmiyor insanın içindeki fırtına

Eylül gelir mahzene bıraktıklarım aklıma gelir
Eylül gelir ne varsa birden üst üste gelir.

Yüzün olduğunu sayıyorsan
Yüzleş kendinle
Mesafeler avutuyor mu hataları
Evvela insan insanın hiçbir şeyi

İçim bir dipsiz kova