Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

İpeklere sararım sanmıştım
Perdemi dertlere çekemedim
Dostuma varayım dedim akşamleyin
Gitmiş boşu boşuna

Esir olmuşken esredeceğim aklıma gelmezdi

Bir bilinmeyenim ben kapalı kutu
Keyfine düşkün düzenli bir adres
Görmediğimi sanıp uyur görünürüm
Belirsizlikler içinde pusuda kapalı kutu
Beni bekleyen bir adres var
Bir tek adres

Bazı yaralar dikiş tutmaz
Terzi kendi ipini satmaz
Duygular asla şaşmaz
Bu ne hırstır böyle

İçimden hiçbir şey gelmiyor

Bu ikimizin şarkısı
Benim bildiğim
Benim söylediğim
Benim sarıldığım bu şarkı.

Uçmak kuşlara
Tomurcuk açma ağaçlara
Yeşil yapraklara
Mavi gökyüzüne
İnsana yalnızlık yakışır.

Karanlıklar arasında yanacak ışığa yer yok
Yara bere içinde kalmış kabuk bağlamaya gerek yok
Herkes birer deli gibi
Kaçamıyorum yaşamaktan başka yol yok

Denemeden bilemezdim

Ayrılık rüzgârları ruh gibi peşimde
Çilem bu olsa gerek sızım bile derinde
Huzur neden sadece beynimde
Çay bile bırakılır değil mi deminde

Çaresizliğim çarem bile kendimle

Kederimi göğsüme bıraktım
Gökyüzüne bırakıp da kirletemem
Yaşımı gözümün içinde tuttum
Toprağa düşürüp de gücendiremem

Gözümün önünde soldu

Ne dermanı kaldı bedenimin
Ne de ruhumun gücü.

Mezarlıkta açan
Çiçek gibi umudum.

Havalar iyi olmasına iyi de
İnsanlar soğuk!

Kalmadı o eski topraklardan
Onların etrafımıza bıraktıkları samimiyetten
Sıcaklıktan