Tahir Özdemir Şiirleri - Şair Tahir Özdemir

Dünlere dalıp eziyette kalma
Gülerken ağlamıyorum da sanma
Kalan ömür bir gün tükenir sen kanma
Bensiz mutlu olmaya alış

Neler neler götürdü bu zaman

Beyaz perdenin üzerine doğan güneş
Gözlerimi kapatıp kaybolsam
Yollar hep kapalı olsa
Yürüyen ağaçlar çoğalsa hep
Çamlarım yüklerin altında birer birer kırılıyor
Hükümsüz yük taşımak sadece canlarda olsa gerek.

Akşamın dokuzu
Kara şimşek ıslanıp duraksadı aydınlığın etrafında
Ağlayan yüzümü bırakıp
Gülen yüzümü almışım
Bir amansız buhran yolculuğunda
Adliye kavşağı

Bir kalabalık çökmüş ki hiç sorma
Güya insanlar zindanlarda dogma
Anlatılanlar yaşananlar ne kadar saçma
Bir ben miyim hasretten ölen

Toprak küsmüş cana

Benim hiç menekşelerim olmadı
Solmadı kurumadı
Sardunyalarım yetişmedi
Balkonda Aralık’ta solan büzüşen
Fesleğenlerim olmadı
Mesela

Taş duvarlar dizilmiş
Hani nerede demiş ömrüm
Hani nerede gidenler
Kalanlar vahim
Mevzuları kendince derin
Gözler önünde aldılar ahımı

Çayımı kahvemi eksik etme
Şeker kullanmam pek bilirsin
Her bir bardakta
Birkaç damla gülümsemenden koy kâfi

Yol uzun sesindeki heyecanı eksik etme

Hadi çıkalım dışarı diyorum demesine de
Bir ben mi görüyorum caddelerdeki sokaklardaki korkulukları
Kurumuş yolları solmuş gökyüzünü
Bir ben mi görüyorum gözlerdeki yorgunluğu
Hasret kalmış bakışları
İnsanlık ölmüş

İpeklere sararım sanmıştım
Perdemi dertlere çekemedim
Dostuma varayım dedim akşamleyin
Gitmiş boşu boşuna

Esir olmuşken esredeceğim aklıma gelmezdi

Bir bilinmeyenim ben kapalı kutu
Keyfine düşkün düzenli bir adres
Görmediğimi sanıp uyur görünürüm
Belirsizlikler içinde pusuda kapalı kutu
Beni bekleyen bir adres var
Bir tek adres