Zulüm bana geçirdiğim günler, hep zulüm
Ölümdür yaşanan hayatta belki, en zor ölüm
Yaşamanın acısı daha fazla ölümden
Hayatta da tek acı veren şey, gönlüm
Hüzündür yaşanan sensizlik, hüzün
Zaman treninde yolculuk ediyoruz
Sonu yok yolculuğun gidiyoruz
Her durakta bir an duruyor
Her anın sonunda yola devam ediyoruz
Zaman treninde vagonlar artarda
Beni dinleme artık, beni duyma
Bir ses sahipsiz, söylediğine uyma
Sen acıma dahil değilsin ey cananım
Sen benim tek kurtuluşum, tek canım
Bir can vardı bende, heder ettim
Kadim Dostum Cansaran'a...
Cansaran bir dosttur canı saran
Bulmuştur aradığını, dost arayan
Onu uzaktadır sanan
Yanılıyor bana inan
Yalanlardan mı sıkıldım
Yalanlarımdan mı?
Gözlerim ufku seyreylerken
Aklım kıyılarında
Alışırım dedikçe buna
Nefretle yaşadım hayatı
Ruhum esaretinde bedenimin
Bedenim uykusuzluğa esir
Feri söndü gözlerimin
Artık nazımlar da nesir
Doğru yöne mi bakmıyorum
Doğru yön mü yok
Beyaz duvarlar anlıyor beni
Yığın yığın ambarlarda
Kırmızı bir şerit karşımda
Kanla boyanmış
Yatağım içine göçük
Bu şiir senin, güzel sevgilim
Kalbimden döküldü, söyledi dilim
Kalemi aldı ve yazdı elim
Gideceği belli, bir zalim
Kimseye boyun eğmedim
Küçükken ben, nakış yapardı annem
Ve taksicilik babam. öğretmenliğinden utanarak
Küçükken ben, küçüktü kardeşim de
Büyüdük de mi oldu bunlar, yoksa biz miydik faili
Ağlıyorum yutkunarak
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!