Yok olmuyorsa korkuların
çocukluğuna dön
kerpiç tuğlallı evlerin arasına
dar sokaklı mahallende ara
yaşadığın yokların sırrını
asırlık çam ağacına dayanmış
Güneşi tutmak istiyorum
bir çocuğun elleriyle
yarını bekliyorum
o masum gözleriyle
adını umut koyduk
hasretin ısız yollarında
Gelseydin gönlüme ne olurdu
sabahlara beraber uyanırdık
ben erken kalkar seni seyrederdim
kahvaltıyı beraber hazırlar ,ben
domates dilimlerini çalan yaramaz
sen çocuğa nasihatler eden prensen
öyle bir yerdeyimki şimdi
sırtımı dönüyorum istanbula
ayaklarım bodrumda
bodruma sırtımı dayadımmı
gözlerim istanbulda
sagımda solumda ise
Şimdi bile geçti
ömürden dakikalar
bak bakalım ardında kalanlar
hayat mı yoksa anı mı
yada kaybettiklerinin resmi
şimdi düşün artık koşuyorsun
geleceksen gel
güneş batmak için
ufukta yoruldu
seni beklemekten
kapıdaki zaman
çok inatçı dinlemiyor
ellerim üşüyor derdi
kışın üstünü çizdim
her şeyi şimdi rengarenk
bahara boyuyorum
gülmesini çok seviyorum
sanki bahar çiçekleri
düşünmek seni
yalnızlığın karanlığında
bir şarkıda
hatta bir derenin sularında
gözlerin
nelere benzemez ki
çağırsan gelirim
bir nefes uzaktan
ateş olsan yanmaya
fırtına olsan savrulmaya
gece gündüzün davetini beklemez
yağmurda toprağın hasretini
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!