Seyide Doyran Şiirleri - Şair Seyide Doyran

iyi uykular aşkım sana.
en güzel aşk şarkıları ninnin,
yastığın dizlerim,
yorganın bedenim olsun.
gözümdeki uykular senin,
sana dair hayallerim,

okyanuslardan daha derindir,
bir kadının kalbi.
öyle çok rengi barındırırki içinde,
okyanuslar üzülür bu renkliliğe.
öyle derinlerde yaşarki kadınlar,
kimse anlamaz kendilerinden başka.

günahlar boynumuzda yağlı urgan,
artık aşklar da vesikalı sevdiğim...
bir ince bele, çapkın gülücüğe,
kırmızı rujlu bir şehvete satıldı kaldırım kenarlarında,
hiç acımadan ve ağladığına bile bakmadan...

goncaydı bülbüle boyun eğdiren,
bülbüldü goncaya nağmeler söyleten.
kara çalıydı ikisinin arasına giren.

gonca soldu bülbül gidince,
bülbül lal oldu gonca ölünce.

Günün ilk ışıklarını beklerken,
Karanlık doldu pencerelerden.
Umuda kucak açmışken gönlüm,
Bir seni düşledim.
Kimseler almasın seni diye
Metres eyledim düşleri kendime.

Bir göze değmekle başlar hep hikayeler, ardından gelen küçük ama bir o kadar devasa görünen kalp atışları,körsündür hayata ve gerçeklere. bir fırtına bulutunun saçaklarına takılır ve uçarsın…hep sislidir etrafın,açık griyi pembe zannedersin aşk gözlükleriyle, üç gün, beş gün, bir ay ayağın basmaz yere, yavaş yavaş zamana teslim olur ve susmayı tercih edersin, öyle çok yanarki canın, aşkın hiçliğine varınca ölmek istersin.kimbilir belki ölmüşsündür de sen kabullenmek istememişsindir….ve birgün vurulduğun kalbin nasır bağladığını görürsün.öyle bir toslarsın ki duvara artık ruhun da vücudun da pert olmuştur,çarpılan kapıyı aralık bırakırsın, hep bir ümit var diye kendini oyalarsın.ümit kapı çarpılmadan çok daha önce terketmiştir halbuki seni…elinde kalan birkaç fotoğraf, kokusu sinmiş bir yorgan, çok sevdiği çay fincanı yoldaşındır artık…gözün hep kapıda, kulağın geçmişten yankılanan seslerde, kalbinse bir yorgan altı hikayesinde takılı kalmıştır.ne yeni ufuklar ne de yeni yelkenler istemezsin, ufalanmış ve üstüne basılmış hissedersin.gidenlerin ardından yaşamak böyle birşeydir işte….(bir düşkırıklığı serisinden)

kar kristalleri gibiyiz herbirimiz.
hep farklı ve benzeri olmayan.
önce gökyüzünden düşüyoruz,
bir zaman kalıp,
yavaş yavaş,
toprağa karışıyoruz.

kurumuş bir gül çıktı sararmış yaprakların arasından,
heyecanlandım birden
sen mi vermiştin?
yok yok hatırladım şimdi…
bana bıraktığın dikenlere
yoldaş olsun diye

bir ikindi vaktiydi,
vuslatsız hasretler,
çiçeksiz dallar vardı her yerde.
gözlerindeki ayna düştü aklıma.
bakınca beni gördüğüm,
gülünce,öleceğimi düşündüğüm,

ıngıl ıkış,
dıngıl yokuş giden bir hayatta,
bir kaç dost,
bir sürü arkadaş,
kıyamet kadar insan,
ve bir o kadar insan sureti varken,