Seyide Doyran Şiirleri - Şair Seyide Doyran

gamlı gamlı ötüyor
baykuş yine.
kes sesini de dinle...
bir sen misin dertli?
bak konduğun bacadan içeri.
bir çocuk ağlıyor annesiz,

serseri bir şehrin iflah olmaz çocuklarıyız,
her sözümüz kurşun
her bakışımız tehdit algılanır.
aykırı olmakla suçlanır
dinsiz olmakla yargılanırız...

bugün ağladım biraz,
neden diye sorma,
bilmiyorum...

belki bulutların yerineydi,
belki de uçamayan kuşların...

Hatırladığım deniz mavisi gözler var geçmişe dair.çok yaşlı olmasına rağmen altı yaşında ki bir kız çocuğunun hayran kaldığı çökmüş,nurlu ve yakışıklı bir yüz.şakaklarındaki kısacık beyazlamış saçları,zayıflıktan elmacık kemiklerinin altına saklanmış yanaklar,gülünce çıkan harika gamzeler…hep hatırımda kaldılar.

Hasta yatağında bile çıkarmadığı gazi madalyasını,son nefesini verirken can havliyle elini göğsüne atıp,madalyasını nasıl sıkıca kavradığını anlatmıştı annem.yıllar geçmesine ve defalarca aynı şeyleri anlattırmama rağmen aklıma yerleştirdiklerim hep ilk duyduklarım.

Köye yaptığımız ziyaretler de kışın çıtır çıtır yanan odun sobasının başında göz yaşlarıyla ve gururla anlattığı savaş hikayesi,aşkına olan özlemi,yedi yıl süren esirliği dilinden düşmezdi.

özlemler çıkmazında bir yokuşta
kaldırım taşlarından fal tuttum yine.
onca papatyayı feda etmişken olmayan aşkına,
azat ettim zavallı çiçekleri.
taşlar tam sana göreydi,
soğuk, sert ve duygusuz.

kırık bir kadehteki mey tadındayım şimdi,
demini almış ve yıllanmış gözlerimde
hatıraların barınmakta.
nefesinde ki karanfil kokusu,
ellerinde ki ter ve kulağıma fıslıdadığın
aşk sözcükleri avuntum.

karanlık bir bilinmeze bakarken ışıktan gözleriniz kamaşır,
ışık harelerinin büyüsü çeler aklınızı ve o yöne yürümeye başlarsınız.
kimsesiz değilsinizidir ama o yolda tek yürümek istersiniz.
yolun sonuna vardığınızda yaşayacağınız ne olursa olsun üzülmezsiniz,
kendi kahramanınız olmuşsunuzdur.
adı konmayan bir kahramanlıktır bu...

hadi,
dedi bulut güneş e...
senin için arındırdım yeryüzünü,
sıra sende,gül şimdi insanlara...
hayır,
dedi güneş,

haklısın ey sevgili…
bana bir masal aşkı yaşat demedim ki.

gözlerimde ki ihtiyatlı bakışlardı uzak tutan bizi
insanın kanını buzlu suya döndüren iki kelimeydi
tüm imkansızlıkların başlangıcı.

ne kadınlar tanıdım,
gözlerin de ağlamaklı bakışlarla
dudaklarında ki masum görünen şehvetle
yalanın Frida sı olmuşlar.

ne adamlar tanıdım,