Seyide Doyran Şiirleri - Şair Seyide Doyran

beni affet anne,
sevgisizliği doğurdum bu yürekte.

elleri,yumuk ve güzel değil,
masum bakmıyor gözleri,
mis kokulu bir bebek hiç değil,

gönlümün goncasında şakıyan bülbül,
kuru dallarımda filizlenen bahar,
geç mi kaldım seni sevmeye?

her bedende bir hikaye gizli.
söyle kadın,seninki ne?
gülücüklerle giydirdiğin hüzünlerin
göz bebeklerinde saklanmış kadın.
bakmasını bilenlere saklamışsın, belli...
söyle kadın,

ben,bana misafirliğe geldi bugün.
kahve içtik,
dertleştik.
ne doluymuş meğer,
o konuşdu,ben dinledim.
sohbet bittiğinde anladım ki:

Avut kendini,
Küçük kırıntılarda ara sevgini.
Perdeleri çekilmiş,
Gönül gözü kapanmış
Bir yürektesin sen.
Hancı olmuş uğruna ağladığın,

sesler var kulaklarımızda,
sakin,dingin,uslu.

sesler var kulaklarımızda,
hırçın,yaramaz,sevimli.

kalemimin susduğu,
gönlümün şakımadığı,
göçlerin başladığı,
o ıssız duraktayım.
ya gelir beni durdurursun,
ya da ben gelir,

koskoca ummanlar da yitirdik derken birbirimizi,
küçücük oluverdi dünya,
getirdi bana seni.
büyük harflerle başladığımız hayata
virgüllerle devam ettik hep.
nokta koymaya korktuk çünkü.

TURUNCU
Sokak lambalarının gölgesinde
Güneşten korunanlar
Gece olduğundan habersiz
Fersiz ışıkların esiri.

avuçlarımın arasından akıp giden umudum
dur yapma ne olur, sen de gitme
tutunduğum her dal kırık, kurduğum her düş yarım,
ektiğim her sevgi tohumu kısır

dur gitme umudum,