Selahattin Yetgin Şiirleri

Yorgun bir ömrün aşina salıncağındayım, yıldızlar indiriyorum göklerinden
Yorgun bekleyişlerin yaslı güvertesindeyim, sürgünüm aşkın nöbetlerinden
Avuçlarımda büyüyor kangrenli yokluğun, hicran damlıyor yar gözlerimden
Bekleyişin menzillerinde bitkinim yar, aşkın geçerken yorgun hücrelerimden

Çığlıklar ektiğimiz bir yaşamın kayıp günlüklerine gölgemizi süreriz arada bir, içsel fırtınalarımızın kesilmesi için. Her yangın soluksuz bir gün paralanışı gibi utançlı bir edayla gülümserken içimize, biz gönlümüzdeki ufka yürürüz durmadan, aşkın çelişkili damarlarına sevgimizi ekmek için. Bir devriâlemin kıyı kentlerine rüzgâr inerdi o an, soluğumuzu kendi dalgamıza verince. Ay yamalı bir gecenin sağdıcıydı, içimizdeki düş ormanlarına biz gözyaşlarımızı dökünce gölgeli bir mevsimin ıslak hançerlerini içimizde hissederdik.

Güneşe yüzünü asan gözü dönmüşlerin öyküsüdür bu
Hayvani dürtüleriyle yaşayan, silah tetikleriyle oynaşan
Kalplerindeki hayâsız duygularla etrafa salyalar saçan
Yüzlerindeki asırlık kinleriyle bu evrenin utancı olan
Bir avuç çapulcunun cirit attığı bir dünya sahnesidir bu.

Sevdalı gözlerindeki zerreciklerle karıştırırsın diye
Bulutlardan aşk ördüm sana, asarsın yar yüreğine
Engin bir düşe yelken açtım, çoğaldım derinlerinde
Bedeninin aynasında her sabah bir bana taran diye.

Yaşamak andısın sen dudaklarımda, ilençli bir vebalsin

Bir bulutun içinden geçiyorum, sırtımda gölge
Küllerimi ıslatıyor yağmurun, gönlümde öfke
Sevdanın tarlasında kuşlar konmuş yarim güle
Dokun ellerinle üşümüş bir öykünün repliğine.

Gölgesine aşkın kanadı değdiğinde sevmişti hayatı
Küflü bir bıçak sırtında dolaşmıştı tüm yeryüzünü
Işıklar günü çok kereler terk etti sevdayı özledikçe
Bir yangın diğerine sıçradı, aşk onu hiç terk etmedi

Hep ayrı ezber, ancak aynı replikti sevdayı oynamak

Güneşin rengini iyi ezberle çocuk
Yaşlı gözlerimle nicedir bakmadım ona
Mutluluk kıyılarından iyi bak uzaklara
Her gölgeye de minik sırtını dayama.

Aşkın kadrini yüreğinde ara çocuk

Her yıkıntı akbaba pikeleriyle düşer bozkıra
Yaşamak için dirimsellik de gerek insana
Toz düşer sarı yapraklara,
Güneş avuçlarımızdan kayarken
Usun köküne yağmur düşer
Dönek bir gölgenin tanyerinde ölümlerle bölünürüz.

Hüzzam bir ömrün hüzün ihtilal’indeyim yar, yürüyorum uçurum boylarında
Unutulmuş rüyaların karelerine çağır bedenimi, musalladan önce al kollarına