Şehrin, görüp görebileceğimiz son ışıkları bunlar. Artık yarınlar karanlık olacak. Gök, yerle yeksan olup umutlar toprak altında kalacak. 'Dur, etme!' denilemeyecek kadar geçip gitmiş zaman. Olanlar olmuş, gidenler gitmiş. Dönüşü olmayan yollarda kaybolup yok olmuş hayaller.
Şehrin son ışıkları bunlar. Pencerelerde siluetler görünmeyecek, balkonlarda oturulmayacak, bahçeye çıkılmayacak, çiçekler sevilmeyecek, yapraklara dokunulmayacak. Uzaktan geçenler için 'O mu?' diye içten geçirilmeyecek. Ansızın karşılaşılmayacak caddelerde.
Artık uçurumlar yarınlar gibi karanlık, dağlar yarınlar gibi karanlık, gök yarınlar gibi karanlık, düşler yarınlar gibi karanlık, sokaklar yarınlar gibi karanlık. Gözümüzün feri sönmüş, gözümüz yarınlar gibi karanlık. Her yer bataklık, her geçen gün ömre fazlalık.
Ve gece oldu.
Yıldızlar en güzel bu vakitte parlar.
Şehir ışıklarının en az olduğu anda.
Hava karanlık, yokluğundaki ben gibi.
Her taraf sessiz, dilim gibi lal olmuş.
Bana bir oda lazım.
Eski bir koltuk, bir radyo,
bir masa, bir sandalye,
biraz kâğıt ve bir kalem.
Pencerem güneşi görsün,
Bir zamanlar siyahtı gözleri.
Bir zamanlar bebek mavisiydi.
Geçenlerde sarıydı,
şimdi ise haki yeşili.
Ömrümü, ömrüne katsam;
ömrüm, ömrün olsa huzur bulurum.
Gülüşlerin gülüşlerime eşlik edince,
mutluluğun gerçek yüzünü görürüm.
Açık tut pencereni.
Bilmez misin
rüzgâr benim dostumdur?
İki tatlı sözümle
kokunu bana getirir.
Kâğıt üzerinde bir şiire
en son ne zaman
can verdim hatırlamıyorum.
Oysaki en güzel şiirler,
kâğıt üzerinde hayat bulan değil midir?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!