Bu sabah güneş doğdu yine,
hiç kimseden izin almadan.
Bütün gökyüzü işte -
bir yoksulun cebine sızan umut gibi parlıyor.
Güneşin alnında ne kin var ne taraf,
Hiçliğin İçinde İnsan
Bir kez geldim dünyaya -
ne sebeple, ne amaçla bilmeden.
Beni buraya atan güç suskun,
ve sessizlik en büyük yanıt belki de.
Zaman, bir tanrı değil…
Bir yargıç da değil…
O, sadece kayıtsızlığın başka bir adıdır.
Ve biz - onun dişleri arasında öğütülen geçici gölgeleriz.
Belirsizlik:
Umutsuz anlarımın tam ortasında çıktın ansızın;
Gül yüzün ay gibi doğdu içime.
İsyanlarla kararmış yüreğim
Çiğ tanesi gibi berraktı
Yanımdayken her şey huzur doluydu.
Biriktirdim sustuklarımı gecelere,
Kimi gözyaşı oldu, kimi kelime.
Kendime bile diyemediğim ne varsa,
Kaldı içimde, tortu gibi, sessizce.
İkiden bir çıkınca
bir kaldığı yalan,
sen gidersen ben kalır mıyım
o zaman?
Gölgeler çarpıyor duvarlarıma,
artık hayatıma
üzmeyen insanlar alıyorum
– mürekkebi silinmiş sözleri değil –
daha çok,
gülüşü biraz çocuk kalanları
Bir iyilik,
Bir bardak su kadar masum görünür başta.
Ama sonra,
O bardağın kenarında çizikler,
İçinde bir tortu…
İçtikçe anlarsın:
İnsanın Kendine Yazdığı Mektup
Bir sabah daha doğdu -
güneş, bir kez daha inatla doğudan yükseldi.
Ne biz istedik diye,
ne de bir anlamı olduğu için.
O sadece doğdu…
İnsanlar…
Güldüğünde yanında,
Ağladığında uzakta.
Ellerini tutar gibi yaparlar,
Ama çoğu zaman kendi ellerini silerler senin üstünde.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!