Bir çığlık vardı, karanlığı yaran,
Sesini bulmaya çalışan bir yankı,
Bedenimin en sessiz odalarında,
Bir suskunluk masası kurmuştu kendine.
Ben,
Bir zamanlar dünyanın nabzını duyan bir yürek taşıdım,
Her gözyaşında bir anlam,
Her çığlıkta bir görev aradım.
İnsanlığın yükünü omuzladım -
Ve ne zaman dizlerimin titrediğini hatırlasam,
Bilir oldum: O yük bana ait değildi.
Bir yol var önümde, puslu ve uzun,
Ne başı belli, ne sonu durgun.
Kimi zaman yürürüm, taşlara inat,
Kimi zaman susarım, içimde fırtına.
Bir yol var önümde, belirsiz, sisli,
Ne pusula çalışır, ne yıldız işli.
Dünümde yankı, kırık bir düş var,
Bugünüm savaş, geleceğim sabır.
Her sabah içimde bir ağırlıkla doğar,
Bir sabah uyanırsın, sessizce,
Kimse bilmez içindeki yangını.
Bir hedef belirler kalbin,
Ne çok uzağındadır, ne de hemen yanında.
Bir hayal kurarsın,
I – Başlangıç: Taş ve Umut
Önce bir ses yankılandı bozkırda:
“Buraya bir şehir kuracağız.”
Çekiç sesleriyle karıştı dualar,
küçük eller taş taşıdı, büyük eller hayal.
Bir aynaya bakarsın…
Saçını düzeltirsin, yakanı kontrol edersin belki.
Gözlerinin altındaki uykusuzluğu, dudaklarının kenarındaki yorgunluğu görürsün.
Ama ya içindeki çatlağı?
Ya bir çocuğun gözyaşında saklı kalmış sessizliğini?
Ya da yürüyüp geçtiğin o kaldırımda, senden bir parça bırakıp giden hüznünü?
Kibirli insan, gölgesine bile hor bakar,
Öğle vaktinde bastığı çizgiye dahi dar bakar.
Zanneder ki dünya onun nefesiyle döner,
Oysa ilk rüzgârla devrilir, akıbeti söner.
İnatla birleşirse o zehirli gurur,
I
Bir şehir uyanır sabaha,
künyesinde paslı demir, duvarlarında unutulmuş çocuk sesleri…
Sokaklar - birbirini tanımayan insanların ayak izleriyle dolu,
her adımda biraz daha silinir izler,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!