Güneş çekildi mi ufuktan yavaşça,
Bir hüzün çöker içimize, sessiz ve derin,
Her akşam bir veda, her veda bir iz,
Gün sona erer, insan kalır, yalnız ve düşünceli.
Bir yol arar belki, geri dönmek için,
Onulmaz yaralar, kalbimde iz bırakır,
O anlarda gözler, uzaklara dalar.
O hiç söylenmemiş sözlerin hüznüyle,
Oturup ağlarım, suskun yüreğim yanar.
O eski bir masal, hatıralar derindir,
Ne halk masum, ne iktidar zalim tek başına;
Adaletsizlik, ortak bir tercihtir —
bir kabullenmişliğin, baş eğmişliğin
kalın yorganıdır gecelerimize serilen.
Hiçbir sokak beni tanımıyor,
adımı duymamış kaldırımlar.
Duruyorum ama beklemiyorum,
geçen her şey gibi
ben de biraz yarımım.
Sana anlatacak çok şey var bu sessiz kasabada,
Kararan yolların döşendiği, taşların dilsiz kaldığı,
Kavrulmuş meyve ağaçları gibi suskun ve sessiz.
Dökülen yapraklardan kalan sararmış hatıralar,
Paslı bir kapı kolu gibi, içten içe çürüyor gecede.
Hava, hafif bir bahar esintisiyle,
İlkbaharın sıcak gülümsemesi,
İçinde sakladığın o tarifsiz sevinç,
Sarı papatyalar gibi açıyor kalbimde.
Her bir bakışın, yüreğime düşen bir güneş ışığı,
Nazik parmaklarınla dokunduğun her an,
Kaç şair açtı yüreğini kağıtlara,
Kaç dize hapsoldu, karanlık gecelerde,
Ama unuttukları bir şey vardı;
Çünkü seni sevmek,
Bir rüzgârın yaprakları savurması gibi,
Her seferinde yeniden başlamak,
Bir gölge düşer duvarlara, bir kış akşamı,
Bir köşede unutulmuş, eski bir sandalye,
Tozlu sayfalar, gözleriyle okur geçmişi,
Ve zaman, ağır bir tespih gibi akar,
Her boncuğunda, bir sükût, bir sır.
Bir sessizlik, kanat çırpan gölgelerin ardında,
Gecenin en uzak köşesinde kaybolmuş bir nefes,
Zamanın kuma döküldüğü bir saatin içinde,
Sonsuzluğa açılan bir kapının eşiğinde dururuz.
Bir adım atmak için, gökyüzüne eğilir ellerin,
Ve yıldızlar, yalnızca parmak uçlarında parlar,
Bir gece vakti, saat tam kendini inkâr ederken
çekip gittin.
Ne kapı gıcırdadı ardından
ne ayakkabı sesin kaldı sokakta,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!