Pişman Züleyha Şiiri - Poyraz Can

Adını her gece içimden düşürmeye çalıştım, Yûsuf…
Ama her defasında dilimle değil, kalbimle tutundum sana.
Sustuğum yerde en çok seni söyledim,
Çünkü sessizliğimi bile seninle kurmuştum.

Ben seni ilk gördüğümde
dünya sustu.
Ne bir rüzgâr esti,
ne bir kuş uçtu…
Sanki kâinat, sana secdeye durmuştu.

Ve ben...
Ben bir kadındım,
ama sana bakınca
kendimi günaha batmış bir gölge gibi hissettim.
Sen ışıktın.
Ben gölgeyi sevmeye yeminliydim.

Sana dokunmak istedim.
İtiraf ediyorum.
Ama dokunsaydım,
senin değil, kendi kalbimin kirine bulanacaktım.
Senin tenin değil,
benim nefsim yanacaktı.

Gözlerinde öyle bir huzur vardı ki
günah işlemeye bile utanırdı kadınlar…
Ama ben utandığımı bile geç fark ettim.
Sen susarken, ben kendimden daha çok bağırıyordum.

Sonra bir gece…
Bir gece seni zorladım.
Kalbimi değil, senin sabrını sınadım.
Ve sen,
bana değil, Allah’a döndün o gece.

İşte o an anladım,
aşk, sadece istemek değilmiş.
Aşk…
dokunmamayı seçebilmeymiş.
Ve sen bunu bana susturarak öğrettin.

Zindana yürüdüğün gece,
ben de içime hapsedildim.
Sen duvarlara konuşurken,
ben vicdanımda çürüyordum.

Güzelliğini herkes konuşuyordu.
Ama ben,
senin bana dokunmayan yanını sevdim.
Çünkü nefsime değil,
ruhuma hitap ettin.

Seninle konuşamadan geçen her yıl,
bir ömür etti bana.
Ve ben her yıl biraz daha
susmayı öğrendim.
Senin adını söylemeden yaşamayı öğrendim.
Ama unutmadan…

Bir gün tekrar gördüm seni,
gözlerin değişmemişti.
Yüzün peygambere benziyordu hâlâ.
Ama ben artık genç değildim.
Sana dokunmadan yaşlanmıştım.

Yûsuf…
Beni affettin.
Ama ben kendimi hâlâ affedemedim.
Senin sabrın bana merhamet etti,
benim nefsim bana cehennem.

Artık geceleri sana dua ediyorum.
Sana değil,
senin gibi olabilmeye…
Çünkü sen sevilmenin değil,
saygı duyulmanın en yüce hâliydin.

Ben seni nefsimle değil,
artık kalbimle seviyorum.
Dokunmadan,
aramızda Allah’ı unutmadan…

Ve son kez söylüyorum sana:
Ey Yûsuf…
Sen benim günahımla tanıdığım
Pişmanlığımla nefes aldığım
tek cennettimdin.