Paslı Çan Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir vakitler, paslı bir çan asılıydı,
Suskun bir mabedin, iskeletinde,
Gök kubbe, bir yara gibi mordu,
Ve ışıktan, eser yoktu.
*
Bir çocuğun, avucundan döküldü dualar,
Ah, o yakarış beni mahvediyordu,
İnancını yitirmiş, bir melek gibi fısıldıyordu:
Gözyaşı toprağı çürütür,
Uyan rüyalarından!
*
Şüphesiz zaman, kırık bir kum saatiydi.
O ilahi vaatlerin, anlattığı efsanelerden,
Daha keskindi, sadece ruhumdaki sızı.
*
O gece, Tanrı'ya olan saygımı kaybettim.
*
Birileri, hoyratça umutlarımı deşmeye başladı,
Titreyen bir mum alevi,
Masumiyetimin, son gününe doğru eriyerek,
Fitiliyle, vicdanımı dağladı.
*
Kutsal metinlerin gölgesinde, birlikte çürüdüler,
Sessizlik yuttu ruhunu, o masumun,
Ve kalan azabını, zihnime miras bıraktı,
Kâbus dolu bir uykudan, buz gibi bir farkındalığa açtım gözümü.
*
Benimki, alevsiz bir çöküştü,
Hiç dinmeyecek dediler, vicdan azabı,
Şimdi, bütün kayan yıldızlar benim yoldaşım,
Ve evrenin, bütün kayıtsızlığı kalbime doldu.
*
Kader dediğin,
Kör bir piyango değil mi?
*
Hayallerimle, bin yıllık savaş aynı avluda,
Yıkık duvarların dibinde, hezeyanımla baş başa,
Sustukça, ruhumun bedenimden söküldüğünü duydum.
İlahi adalet ve benzeri masallar,
Nerede barınır,
Hiçlikte.
*
Bir kâhin, yanımda sayıklarken,
Alnındaki, sahte nur yüzünden,
Belli ki, kendinden memnundu.
Bu gece, yalvarmanıza izin yok,
Benim acımdan başka tanrıya!
*
Bütün evren, şu fısıltıyı duydu:
Gün boyu, umut kırıntılarından sakındı,
Geceleri, şüphe çivileri üstünde yattı.
*
Hiçliğin senfonisi,
Açıkça duyuluyordu,
Ve, daha büyük bir anlama, yer kalmamıştı.
*
Krallar, soytarılarla aynı sahnelerde,
Gözümün önünde, melekler kanatlarını satıyordu,
Akıl almaz, bir sahtekârlık vardı.
*
Acının, utanç içinde can çekişmesini seyrettiğimde,
Pekâlâ, diye geçirdim içimden,
Mikail neyi bekliyordu?