Özlem Şahin Şiirleri - Şair Özlem Şahin

Dört bir yanına duvarları ördüler.
Hem de dost dediklerin bak…
Düşürdüler seni de tuzağa.
Kapana kısılmış aslan gibi önce sen de kükredin.
Yavaş yavaş aslanlığın,
. kudretin elinden gitmeye başlayınca

Ben, gökyüzünden düşen bir yağmur damlasıydım
Damlalarla birleştim
Ve onlarla yeryüzünde gezindim.
Akıntılar oluşturup
Bir yönde aktık,
Aktık.

Yaban gülümdün benim,
Dağlarda yetişmiştin el değmeden
Yabandın
Saksıladılar, seni de evcilleştirdiler.
Yabanlığın geçti gülüm
Sosyetede tanıttılar seni

Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum sevgilim,
Yılların yorgunluğuyla ağlıyorum.
Ağlamanın da bir teselli olduğunu bilerek,
Geçmişe, geçmişteki sevdalarıma ağlıyorum.
Yokmuş dostum,
Yokmuş dar günümde elimden tutanım.

Dağ başında kalmış sahipsiz bir mezarsan
Gelenin gidenin yoksa
Aldırma, buğu örter acılarının üstünü.
Sisler düşer, örter üstünü.
Ama dağ başında
Kaderine terk edilmiş bir aşıksan

Hain bir kurşun geldi pusudan
Can evimden vurdu.
Kurşunun geldiği yöne döndüm,
'Kusura bakma gardaş' dedi
'Seni vurmak zorundayım',
'Çıkar gardaş' dedi, 'çıkar'.

Mahpus damlarında sen de bir çiçeğe hasrettin,
Sen de güneşi düşledin
Sen de kendine bu dünyaya neden geldiğini sordun
Belki buldun, belki bulamadın
Ama sen de orada bütün geçmişinle yüzleştin baban gibi.
Belki korkulara daldın,

Ben de bu yaşamda bir şeyleri düşledim.
Sen vardın, güzellikler vardı.
En nadide çiçekler süslerdi düşlerimi.
Gelecek vardı
Sen vardın.
Uzun bir yaşam düşledim seninle.

Bir gün tanıyacaksın beni,
Senin de çocukların olacak
Ve o zaman anlayacaksın
çocukluk yaptığın günleri.
Sen de bırakacaksın çocukluğunu
Sen de bulacaksın benliğini,

Senin yerine Ay ışığı gömülürdü içime.
Ay’ın şavkı düşerdi pencere önündeki yatağıma.
Ay’ın şavkı sen olurdu
Işığı sen kokardı
Sensiz geçen gecelerde,
Ay’ın şavkını alırdım koynuma sen diye