Özlem Şahin Şiirleri - Şair Özlem Şahin

Dört yanıma pusu kurmuş
suratını bile görmediğim,
tanımadığım,
‘insanım’ diye yaşayanlar.
Ne isterler senden, benden bilmem.
Ne isterler karanlığı aydınlatmaya çalışan mumdan?

Rüzgarla gülü tanıdın mı?
Hiç gördün mü rüzgarın güle akışını?
Gördün mü rüzgarın gülü okşayışını?
Gördün mü rüzgarla gülün tek beden oluşunu?
Dinledin mi hiç rüzgarın güle kavuştuğu anın
o coşkulu hışıltısını?

Sana ihtiyacım vardı, sana tutundum.
Doğan güneşin aydınlığı gibi grdüm seni,
Karanlıklardan çıkalım diye, sana sarıldım.
Kendime yoldaş ettim seni,
Patikaları beraber geçtik,
Karanlıkları beraber aştık,

Kuşların uçmadığı,
Çiçeklerin açmadığı yerlerdeyim.
Göneşin görülmediği,
. karanlıklar içindeyim.
Demir kapılar
Yüksek duvarlar ardındayım.

Onurun onurum,
Şerefin şerefim olmuşsa
Sen, ben olmuşsundur.
Sen de dağ çiçeklerinin arasında yerini almışsın
Artık sen de nazlı cansın.
Sen de ben gibi, diğerleri gibi güneşe boy vereceksin.

Sana buradan son bir mektup yazıyorum
Beni bilir, beni tanırsın.
Zorda kalmasam, yazmazdım bu intihar mektubunu.
Gecenin sessizliğinde
hançer olup yüreğime saplanmana,
Uykuya daldığımda

Ne yaptık kadere bilmiyorum,
Neyine dokunduk,
Hangi çıkarına mani olduk da
İnsanca yaşamayı çok gördü bize.
Tohum ektik sel aldı,
Fidan diktik el aldı,

Çölde bir kaktüs düşünün
Gecenin soğuğuna direnir
Gündüzün sıcağında kavrulur
Aylarca bekler bir damla yağmur için
Direnir kum fırtınalarına
Direnir rüzgarlara

Yüreğimde filizlenen
. küçücük bir dal vardı.
Bugün duydum
. yine kana bulanmış ırmaklar.
Yüreğimdeki fidan kanla sulandı
. içimde açtı.

İhtilal ayaklanmadan önceydi seni sevişim.
Cezalarla tanışmadan evveldi sana sarılışım.
Yıldızlar dolardı mavi gökyüzü sana bakınca,
Hele saçlarına dokununca, yüreğimde dereler akardı.
O gözler ağlamadan önceydi seni sevişim.
Işıklar uyanınca topladılar kitaplarımı,