Özlem Şahin Şiirleri - Şair Özlem Şahin

Eğer çobansam;
azığım, kavalım sensin.
Çiftçiysem;
çapam, tırpanım, orağım sen.
Askersem;
mavzerim, komutanım sensin.

Acımasız rüzgara direnen söğüt ağacı gibiyim.
Ufacık bir esinti,
Sallıyor kocaman gövdemi, dağılıyorum.
Söğüdün yaprakları gibi, uçuşuyor incecik dallarım.
Söğüt dalı gibi sallanıp,
savruluyorum rüzgarda dört bir yana

Yıllardır, bağrımdan koparılıp alınan canları
Hep dalından koparılan
Güle benzettim.
Düştü mü yere, yavaş yavaş solar ya?
Hep öyle yaşadım.
Bir gün seni tanıdım,

'Biz canız' dediler
İnsanları inandırdılar.
Candan sıkıldılar,
Sorgulara başladılar.
Günlerce sürdü sorgular.
'Canız' diyenler,

Koskocaman bir gölde
Yılların yorgunluğuyla yüzen,
Tahta bir sandal gibiyim.
Dokunsalar, dağılıp gideceğim.
Hızlı bir dalga vursa, parçalanacak gibiyim.
Oysa ben, ne dirençli,

Onu tanıdım,
Onu, onun ağzından dinledim.
Solculuğu ondan öğrendim.
Devrimciliği ondan.
Devrim uğruna ölenleri,
Suçsuz yere asılanları

Seninle ben,
Toprakla su gibiyiz.
Sen bir toprak parçası,
Bense yağmur damlası.
Ben, gökyüzünden düşüyorum,
Yavaş yavaş inip bağrına

Çöldeki kum güneşle kavrulmaz mı?
Rüzgarla savrulup, tepecikler oluşturmaz mı?
Ben de öyle oldum
Sıcağında yandım
Rüzgarında sürüklendim tepelere
Kum gibi tepecikler oluşturamadım ama

Bir gün bir dere olup akarsın,
Bir gün rüzgâr olup eser, yüreğimden geçersin
Bir gün kuş misali, başka diyarlara göçersin.
Ben ise peşinden koşarım
Kalabalıklardan sıyrılıp
Akdeniz sahillerinde seni beklerim.

Gül müyüm,
Bülbül müyüm
Anlayamadım.
Ne gül gibi açabildim,
Ne bülbül gibi şakıyabildim.
Oysa bir gün ‘gülüm’ diye sevdiler,