Özlem Şahin Şiirleri - Şair Özlem Şahin

Nereye gitsem horlanıyorum,
İş arıyorum, bulamıyorum.
Kütüğümde adım sabıkalı yazılmış.
Suçum düşünmek...
Kim alır benim gibi düşünen insanı işe?
Kim kol-kanat gerer sabıkalı eski mahkuma?

Beni bana soruyorsun ama,
Ben sana beni anlatamam.
Sana seni anlatayım istersen;
Sen, cezalar alıp yıllarca yatan,
Sen yaşamdan koparılıp alınan,
Kavgada düşen arkadaşlarını bir bir kaybeden,

Efendiler,
Bir bana bakın!
Beni ve benim gibi olanları görün.
Aşkı uğruna ölümü göze alanları,
Çıkar uğruna kula boyun eğmeyenleri görün.
Görün efendiler!

Benim hiç gülüm olmadı
Hep bir güle hasret kaldım.
Bir buçuk metrekarelik hücremde
Bir soğan dikmiştim gül diye.
O soğan sevgiydi, hasretti.
Soğanımın suyu umuttu

Beynimin içinde geziyor,
Yüreğimde büyüyor, gelişiyorsun.
Biliyorum,
Bir gün öyle büyüyeceksin ki;
Sığmayacaksın içime.
Bir gün gelecek,

Dağlarda türküler söyleyip patikaları geçerken
Ay, fener olup yeryüzünü aydınlatırdı ya…
İşte o zaman,
Yüzün Ay gibi parlar, yüreğime ışık saçardı.
O geçit vermez patikada
Bekçi düdüğünün sesi,

Şimdi, yobazlara ait olan
Kiretilmiş bu şehirde
Var olmaya çalışıyorsun.
Bu kent,
Seni de umutlarını da bitiremez.
Diren can,

Pişman olduğunda anlayacaksın
. bu sözlerimde ne demek istediğimi.
Doğuştan yanlışım ben,
Yanlış yaratılmışım,
Eksik doğmuşum belki de
Bakıyorum kuşlara, kanatları var

Duysan şu feryadımı, duysan!
Düştüğüm karanlığı görsen,
Yine de çekip gider miydin?
Öylesine sevmişim ki seni;
Sen, hayatımın en güzeliydin.
Çekip gittin,

Sen çocuğumsun,
Okşa o küçücük ellerinle beni.
Sen umutsun çocuğum,
Yarınlarımsın
Sarıl annene.
Sımsıkı sarıl.