Özlem Saba Şiirleri - Şair Özlem Saba

Ruhu şarkı söyleyince insanın,
Beden de ona eşlik eder...

Ve şarkı söylemek için,
Hayat denilen bu kısa sahnede,

nasıl biter bu yaz!
daha göz göze gelmemişken tan vakti,
bronz sevişmelerde yıkanmadan tenimiz.
ve düşmeden kumsala terimiz.
nasıl biter bu yaz(ı).

'...o masum,
o içten gülüşlerini de saklamak zorunda kaldı kadınlık,
ki;
tecavüze uğramasın masum bakışlar...

artık bozup bozup,
harcayamazsın beni.

çünkü,
tedavülden kalktım...

neredesin dedi;
dedim 'kendi halim' deyim.
dedi;
ben hep sendeyken
niye rastlaşmadık ki?

Beni senin şehrine bağlayan.
Sen değilsin artık, bir kabristan.
Kendinde uyumuş, kendine uyanmış.

Yaralarım hiç iyileşmedi.
Sen bende var oldukça.

susuyor insan.
gün dönerken,
kandiller sönerken bir bir içinde...

suya inerken bir yosma,
en hassas yerinden kırılmışken zaman,

Bağladım göz pınarlarımı tüm denizlere.
Akan sular gözyaşlarımdır bilesin.
Hangisinde yüzersen yüz,
Hangisinden içersen iç,
Tenine değen her damla ben olacağım.

başkasını suçlamak kolay,
ya suçlu sensen!

insanın kendine ettiği ihanetin bir bedeli var mıdır?

Ne için büyüyoruz?
Ne için öğrenip, gelişiyoruz?
Dünyada olup biten rezillikleri daha iyi anlamak ,
Ve hiçbir şey yapamamak için mi?