Özcan Kurt Şiirleri - Şair Özcan Kurt

Ben vardıkça ötelere varandan,
Yere basmayan hep üstten bakandan,
Aramayan, kendi mutlu olandan,
İlgisiz ile ilgimi kestim bilinsin.

Rast gelmekten köşe bucak kaçandan,

Sen hiç sus diye hıçkırığna,
Göğsünü yumrukladığın,
Sen hiç akma diye gözyaşlarına,
Yüzünü tokatladığın,
OLDUMU..?
Ne kadar bekledin.?

Ben ömrümü sana verdim,
Bulandırdın akan çaya verdin.
Düşünmedin bir hiç ettin
Kıymetimi bilmedin yar bilmedin yar..

Ben yüreğimi sana verdim,

"Evet" dedik de bir halt ettik,
Partili olsan da bir, reis olsan da biir..!
Gün gün hep geri, geriye gittik,
Sen yerinde saysan da bir dursan da bir,

Senin ile ülke zindan başımıza,

Hazana erdik of gayri giderek,
Yürürsem çelmeyi takıp çelecek,
Felek kinin hangi vakıt bitecek?
Bıktım yaşamaktan bırak yakamı.

Hey canlar.! Bu, Zül-karn-eyn ile yolda selamım,
Elsiz, ayaksız, kelamsız cadde sokak dolandım,
Dilim tetiği bozuldu biraz tuhaf meramım,
Yollar var imiş, yol üstünde, levhlere yazıldım biraz,

Cefa çekmemiş, acı görmemiş,
Usul erkan yok hamdır ermemiş,
Muhabbeti yok kulak vermemiş
Gönül burar çiğ daha pişmemiş
Söz edip de can avunur biraz,

BİR DAHA YAZMAYACAĞIM.

Gayrı usandım yar dünyadan bu candan,
Demir almak vakti geldi limandan,
Bir defterdi, bunlar arka kapaktan,
Söz olsun ardıma bakmayacağım.

Bir dostu olmalı insanın,
Sendeliğinde,
Düşeceğinde,
Elinden tutan.....

Bir dostu olmalı insanın,

Bir garibim inan bugün dostlar,
Bir ayağım kalk da yürü diyor,
Öteki netcen halt yeme otur,
Gitsem mi kalsam mı bilemedim ki.

Havamda değilim bugün dostlar,