Ozan Bindebir Şiirleri - Şair Ozan Bindebir

Yiğitler yetişir aslan yürekli,
Bir uyuz çakala boğduramazsın!
Kâinat kendince döner sürekli,
Güneşi batıdan doğduramazsın!

Namerde fırsattır, merdin darlığı

Âşığım ya çalamadım sazımı
Yâr zülfünden bağlamaya tel gerek.
Mecnun’um ya, Leyla’m bilmez sızımı
Yüreğimi dağlamaya çöl gerek.

Sezemedim şu feleğin fendini,

Emperyalist düzenini,
Yıkmayınca kurtuluş yok.
Reddeyleyip bütün dini,
Çıkmayınca kurtuluş yok.

Yönü bozuk mihrapları,

Dostlar benim ahvalimi soruyor;
Yine bu yıl memleketim gibiyim.
Çabalarım sanki neye yarıyor,
Yine bu yıl memleketim gibiyim.

Yeni evden eski eve göç ettim,

Menfaat olunca işin ucunda,
Küskünler bir anda barıştı gitti.
Ya çelik kasada, ya pabucunda
Yeşil dolarları kırıştı gitti.

Haramla atılır şimdi cakalar,

Boz ülkenin dirliğini,
Kırk parça et birliğini,
Sat olanca varlığını;
Kırıştır babam kırıştır!

Sürgün et, nereyse ırak

Boztepe dumandan duvağın sarmış,
Ak gelinlik giymiş kız gibi dağlar.
Yamaçtepe ona selama durmuş,
Sevdiğine bakan göz gibi dağlar.

“Karaoluk” denen güzel diyarı,

Dokunsan alnına ne olur gönül?
Dudağına layık yanak istersin.
Duracak, kalacak yerin yok iken
Saraylardan yüce konak istersin.

Sinen aşka düşer, yanar korlarda

Hevesim kalmadı yalan dünyada
Yaşıyorum gibi oyalar beni.
Nefesim tükendi, çıkmaz feryada
Batırır al kanda, boyalar beni.

Ölür gider isem gurbet ellerde

Bir ömür sevdiği Elif sanırdı;
Eğer Karac’oğlan görseydi seni.
Kendi öz canından çok kıskanırdı;
Eğer Karac’oğlan görseydi seni.

Seslenirdi “Elif Elif !” diyerek