Uzun bir şiir yazarak yormak istemem sizi.
Şimdi nereden başlasam lügat ve anlam birbirine zıt gider.
Misal; bir dünya düşünün,içinde her şey.
Ve herkeste bir düşünce.
Bunu bilmek için deha olmaya gerek yok.
İnsan, aklın sınırlarının ötesindedir.
Yürüsem
Bir tabur uygun adım yürüyecek benimle
Ellerinde çelenk
Bir tabut yürüyecek
Vatan borcunu ödeyen
Bir anne hüznü tazeliğinde
Annemi hatırlamıyorum artık
İşte dokuz kat giymeyi öğrendim
Üşüdüğüm apaçık
Hiç kimsenin beni görmediği bir yer var artık
Kalıcı bir şey gibi durdum orada
Aradım kimsede olmayan ne varsa
Eskiler haz etti derdi
Sevgi anlamında
Biz ise aşktan başka bir kelime bilmeyiz
Eskiden öyle miydi
Babam her akşam bize hikayeler anlatırdı
Gençliğinde elektrik yokmuş köylerde
Bir bu acıyı saramadım
Bu öyle bir acı ki
Babamın gözyaşlarını çözebildiğim yaşa varınca anladım
Bir dert ki,
Tesellisi bulunamayan
Aynada yüzüm
Seni seyrederdim gece
Hüzünlü bir ses ile
Yüreğimde kapkara çiçekler
Kalbinde güvercin ölüleri
Seni seyrederdim yaz akşamları
Balkonda asılı bir ceset unutulurdu
Benim
Birilerini celbetmek veya inandırmaya yeltenecek bir uğraşım yoktu
Niyet ettim sahiden yaşamak için
Hayat bana bilendikçe direndim
Beni buraya yâr eden
Vazeden şeyin benimle birlikte yaşadığı kesindi
Şimdi bir şeyler yazarak vatan haini de olabilirim
Yahut
Kimsenin sormak istemediği bir soru ile
Karşılık verebilirim
Şunun şurasında kaç kişiyiz bileğine güvenen
Doğru konuşmak için eğri mi oturmak gerek
Ben
Çocuklara bakınca
Yaşmakla bir hisle doluyor benim kalbim
Aşınmış ne varsa hepsini örtüyor kuş sesleri
Ben çocuklara bakınca
Göğsüm garip bir hisle uğraşıyor her gün
Yaşamak, güzel bir insanın yapacağı bir şey değilmiş
El var ama neyi tutar
Bir şeylere tutunmak mı
İpleri koparan da Allah
Bambaşka acılara tutunmak gibi bir şeydi bendeki
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!