Nermin Altındağ Şiirleri - Şair Nermin A ...

bir gün dönüp arkanı gideceksin
kokun kalacak bende, siyah gözlerin
rüzgar savuracak saçlarını, dönmeyeceksin

kirpiklerinden oklar batacak kalbime
aklım dehlizlerinde kaybolacak

sen beni bekleme istersen
akşam olur karanlığa kalırsın
kızıl bir bulutta kaybolur gözlerin
ağlasan, çaresiz çırpınışlara yankılanır sözlerin
akşam olur karanlıkta kalırsın

Gidiyorum
Arkama bakmadan
Ayaklarım dolanmadan
Ağlamadan
Güneşi doğduran gözlerine
Çakır dikenleri doldurmadan

Bu sessizlik, kalabalıkları çağıran sessizlik
Şehir şehir, ülke ülke sessizlik
Yollarda dans eden şarkılar kadar sessizlik
Yürürken gülümseten sessizlik

Geceleri uykuları bölen sessizlik

Yol kenarında açan
Sarı papatyalar gibi
Yüzünün hüzün rengi
Biraz ağlamaklı
Biraz gülmeye meyilli

-savaş suçsuzu çocuklara-


Gümüş saçaklı ay ağlar gökyüzünde
iniltisi kalbinin dağlar yüreğimi
Kirpiklerin ıslanmış, açılmıyor bir türlü

gidiş

Ölüm çelik, ben çomak
Ölüm tren, ben fren
Ölüm ayna, ben kavak
Ölüm ayna, son durak...

“bizi hasret koyan kavim kardaşa
Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm”

Bu yollar ne kadar da uzun böyle. Git git bitmiyor. Gözümü kapatıyorum, açıyorum, şeritleri sayıyorum, saate bakıyorum. Geçmiyor zaman.

Ne çok hayal kuruyorum böyle zamanlarda. Başı sonu belli değil. Pembe panjurlu evlerde hazırlanmış akşam yemekleri. Çoluk çocuk kalabalık olsak.

yağmurun yağsam mı yağmasam mı diye düşünüp durduğu yapış yapış bir bozkır gününde pazar pazar işimin başındayım. hani pazar pazar dediysem bu kötü anlamda değil. öylesine bir deyiş işte. salı salı da olabilir cuma cuma da. hergünün aynı geçtiği bir bozkır şehrinde mutsuz olmak için bir çok sebep varken ben mutlu olabileceğim bir tek sebebe bile sımsıkı sarılmak için kendimi parçalıyorum. İÇİMDE NEYE OLDUĞUNU BİLMEDİĞİM BİR ÖZLEM YANARDAĞLARLA YARIŞ ETMEYE BAŞLADI YİNE. adını bir koyabilsem...

yaptığım bencillik mi yoksa kendimi başkalarına bırakmadan sigaya çekmek, iğneyi batırmak mı hala adının koyabilmiş değilim. cümlelerim hep birinci tekil şahısla başlıyor. biz demeyi öğrenmeliyim.

içimde ki yalnızlık hissi bu sokakları boş şehirde cirit atıyor. merak ediyorum kalabalıkta yalnızlık nasıl bir şey diye. benimkisi yalnızlık içinde yalnızlık. kalabalık şehirleri özledim.

Sen Aşkın Çocuğu
Eylem günlerinin vazgeçilmez partizanı
İçki sofralarının en mutlu ayyaşı
Yüreğimi koysam avuçlarına
Sığar mı?