Yusuf’u kuyuya atıyor ölüm
Yusuf’u deliler kervanına katıyor ölüm
Dilini bilmediğim türküleri dinledim belki ağlarım diye
Bildiğim türkülerden farkı yoktu, ne çare, ağlamadım
Kelebek ömrüne sıkışmış şiirler denedim, ağlamak kadar zordu
Çiçek koklamak yasak mı artık ey ölüm
O dağın ardına gitmek tuzak mı ey ölüm
Önce şehirler sarmaş dolaş oldu müstear isimler arkasında
Bir hayalin peşinde koşmayınca yazılmazmış şiirler
Acı sinmeyince tadı yokmuş hiç birinin bu böyle yazılasıymış
Kediyi öldüren merakı da öldürdü ölüm
Sermayeyi kediye yükledi ölüm
Hayal meyal hatırladığım şiirler vardı yolunu bilmediğim dağlarda
Fotoğraf karelerini sakladım sonra günahlara
Öksürükler hapsolmuş zindanlı kalelerin kapılarına
Hayayı şiirlere katıyor ölüm
Münkeri Nekiri çağırıyor ölüm
Ay yüzüne muştular vermek gerekirdi o serabın
Üzülme demeliydi, bu şiirler yoldan çıkarmaz seni
Sen Ayşe olmalıydın bunca namussuzluğun içinde
'ben yandım aşkın nârına
meyletmem dünya malına
ben ölürsem mezarıma
gelme gayrı gelme leyli...'
Neşet Ertaş
“bizi hasret koyan kavim kardaşa
Bir ayrılık bir yoksulluk bir ölüm”
Bu yollar ne kadar da uzun böyle. Git git bitmiyor. Gözümü kapatıyorum, açıyorum, şeritleri sayıyorum, saate bakıyorum. Geçmiyor zaman.
Ne çok hayal kuruyorum böyle zamanlarda. Başı sonu belli değil. Pembe panjurlu evlerde hazırlanmış akşam yemekleri. Çoluk çocuk kalabalık olsak.
Yol kenarında açan
Sarı papatyalar gibi
Yüzünün hüzün rengi
Biraz ağlamaklı
Biraz gülmeye meyilli
yağmurun yağsam mı yağmasam mı diye düşünüp durduğu yapış yapış bir bozkır gününde pazar pazar işimin başındayım. hani pazar pazar dediysem bu kötü anlamda değil. öylesine bir deyiş işte. salı salı da olabilir cuma cuma da. hergünün aynı geçtiği bir bozkır şehrinde mutsuz olmak için bir çok sebep varken ben mutlu olabileceğim bir tek sebebe bile sımsıkı sarılmak için kendimi parçalıyorum. İÇİMDE NEYE OLDUĞUNU BİLMEDİĞİM BİR ÖZLEM YANARDAĞLARLA YARIŞ ETMEYE BAŞLADI YİNE. adını bir koyabilsem...
yaptığım bencillik mi yoksa kendimi başkalarına bırakmadan sigaya çekmek, iğneyi batırmak mı hala adının koyabilmiş değilim. cümlelerim hep birinci tekil şahısla başlıyor. biz demeyi öğrenmeliyim.
içimde ki yalnızlık hissi bu sokakları boş şehirde cirit atıyor. merak ediyorum kalabalıkta yalnızlık nasıl bir şey diye. benimkisi yalnızlık içinde yalnızlık. kalabalık şehirleri özledim.
-savaş suçsuzu çocuklara-
Gümüş saçaklı ay ağlar gökyüzünde
iniltisi kalbinin dağlar yüreğimi
Kirpiklerin ıslanmış, açılmıyor bir türlü
Programımıza iştirak eden, edemese de düşüncelerini belirten ve iyi dilek mesajları gönderen bütün sanatsever dostlarımıza sonsuz teşekkürler...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!