Muzaffer Taşdemir Şiirleri - Şair Muzaff ...

Şehrin hâkim sesi çığ altında bıraktıysa kalpleri,
Bombalar yüklü uçak motorlarının, füzelerin,
Dinlemekten aciz bıraktığı gecelerin, derinliğinde,
Miyavlaması bir kedinin çırpınırcasına pençeleri,
Horozların vakte damga vuran nağmelerinde,
Yakazasından kurtulur gibi çağa vurgunluğumuzun,

Çocukken görürdüm kargayı,Sevmiştim.
Dört kere çok yaşarmış, insandan.
Cayıverdim sevmekten,
Küçümseyiverdim, küçüktü bedenimden.
Belli belirsiz dinliyordum “gakları,”
Kucaklarken gözlerim uzakları,

Kırk elli kelimelik lügatlere konuşmam.
Susarım seksen yıllık susuşum gibi.
Bedenim pinpon topu gibi bekliyor,
kutsal raketi.
Son vuruşu arıyorum sayıya,
coşuyorum varlığa.

Ne çok altınlar kaybettik? Ne çok, Rosalinda!
Kahrolsun definelerin planları,
Anladım, sahtekârdı, Sahtekâr Haritalar,
Kabarmış ellerim, yaralar kara su topladı.

Son sözleri, gözlerinde hafif bir ışık,

Şair baba gibidir, balıklara denizde.
Yavrusunu verirler, oltayla bekleyene.
Ve geçen saniyeler, bitirmez ömürleri,
Yaşatır şiirleri, sevdikçe şairleri.

21.11.2009

Altın işlemeli kaftan vardı sırtımda,
Simli çiçeklerle bezeli.
“Öyle sanatlı şiirler söylemiştir ve
Kusursuz şiirler yazmıştır diye anlatıyor,

Bütün ışıklar kayıp, ay kararmış,
Gözler anlatmıyor artık eskileri,
Işıklar kalmamış evrende,
Göremiyor kimse sevgilileri.

Kokular kayıp, ad veren duyular bunak,

Ufkun son lahzalarında ruhum,
Dağların ulaşılmayacak hududunda,
Artık kayboluncaya kadar derin,
Sonsuzu özleyerek vurgun dalgın,
Cismine verilen emanet rüyettir,
Uzaklara meftun ruhunla yarışır,

Allah yarattı insan isimlendiriyor varlıkları,
Güllerin, menekşenin, karanfilin kokuları,
Hanımelinin, akasyanın, kuşkonmazın
Kesilen ağacın kuru dallarında var olan,
Kaderin, aşkların, mutlulukların ruhları.
Arap şairin isyanı bozdu alışkanlıkları,

Kaf dağında kalmış Efsunkâr Hazine,
Emsalsiz yakutların kıymeti olmasın,
Nasıl tartar rakam aşkı dengeyle,
Değer biçen fiyatlara, düşmanım.
Özlemle yâd etmektir ancak layığın.
Atacağın bir hayat olmak zulme,