İki insan...
El ele, sessizce yürüyordu.
Yol, upuzundu.
Ağaçların gölgesiyle, güneşin ışığı birbirine karışmıştı.
Toprağın rengi, gökyüzünün mavisine ayna tutuyordu.
Sözcüklere gerek yoktu.
Aşk, Tanrıların, insan ruhlarına zulüm yapmak için elma içine zerk ettiği zehirden başka bir şey değil diyordu bütün mecmualar.
Manşetten kırk üç punto haber çıkıyordu, gazeteci çocuk sokaklarda çığlık çığlığa bağırıyordu; ''duyduk duymadık demeyin, kral fetva verdi aşk ölmüştür, kimse ona inanıp düşmesin peşine, olur da inanıp düşen en kötü cezaya çarptırılacaktır.''
Köşe başlarına işeyen köpeklerin havlamalarına eşlik ediyordu homurdanmalar, aşk ölmüş, üç kuruşluk canı varmış, zaten zehir gibiymiş insanı öldürüyormuş yavaş yavaş, aşk ayrılıkmış demiş biri, ötekisi zaten kavuşursa aşk olmuyormuş, sesler bütün şehre yayılmış, aşk ölmüş...
Bir şiir yazıyorum şimdi,
gözlerinin denizinde kaybolan bir gemi gibi,
sesinin sıcaklığında eriyen bir kar tanesi gibi,
ellerinin göğsümde bıraktığı sonsuz huzur gibi,
adını her hecede mühürleyen bir sevda gibi…
Evrenin kadim sırlarını arardı yüreğim
Kelimelerin yükünden kurtulup, dile gelmek için dökülürdü nefesim
Belki de sadece benden bana dökülen bir yankıdır arayışlarım
Bir ses, hiçbir kulağın duyamayacağı kadar derinden
Ve ben, o sesin peşinde bir ömür boyu susma ihtimalini sevdim
Dördün, üç katının bir eksiğinin kendisiyle toplamı gibiydik sen ve ben.
Hiçbir zaman tek sayılı bir nedene bürünemedik.
İkiliğin bir tanımı olsa bunu en iyi anlatmak için kullanılacak kelime, sen ve ben olurdu.
Bizim denklemlerimiz Pisagor ve Oklid'e şapka çıkartacak kadar karmaşık ve kaotik idi
Yine de eşitliği tutturmak adına satırlar arasında sayısı eksilmiş kareler yakalamaya çalışıyorduk,
dairenin iç acılarının toplamından üçgen kaçışlar çoğaltmak adına.
Bilinmek İstedim
Bilinmek istedim; yoklukta yankı bulmak,
İlk nefeste toprakla ruhu harmanlamak adına…
Fakat her şeyin şahit olduğu o ânı hatırlıyorum;
Meleklerin titreyen kanatlarını ve
Çırılçıplak idi doğum,
en çok da bir çocuğa yaraşırdı...
Çırılçıplak idi ölüm,
en çok da doğmuş olana yaraşırdı...
İki çıplak hal arasında idi ömür,
Orkide, inceliğini kırılganlığında saklar,
ısırgan, dokunanı yakarak öğretir mesafeyi.
Sarmaşık, sabırsız bir sabırla işgal eder,
çınar, gölgesinde asırlık yalnızlık büyütür.
doğduğum günden beri ölüyorum
tam olarak 53 yıl, 9 ay, 8 gün, 18 saat, 10 dakika 11 dakika oldu hayattayım
kaç terk ediş geçti içimden kaç ölüm doğdu saymadım
iki şeyden usanmadım, her sabah yenide doğmaktan
sevmek için neden aramaktan
isimsiz günlerim oldu
Hangi bedene doğarsa doğsun, o bedeni değil, bedenin içinde olduğu öyküyü kendisi sanar insan
O öyküyü kimi zaman tanrıdan kelamlar indirdiğini söyleyenler yazar
Kimi zaman toplumun kuralları
Kimi zamanda ailelerin gelenek ve görenekleri
Hepsinin üzerinde olan bir şey ise tanrı ile insan arasında olduğunu iddia eden ruhban sınıfları olmuştur.
Arada da baba tanrı rolünü oynar, anne ise tanrının emireri olan şeytanı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!