CAN’ı CanAN ile yakıp, cAN içinde CANan olmak, AŞK imiş. Hayat kendini terk edip gitmek imiş ve cAN’da, HİÇ’lik olmak imiş canAN’da…
Can;
yol olur canana,
bazen yol bilmez
üzerinde gidenin canan olduğunu,
bazen
canan düşüvermez can ile yola,
Cehennem ateşini yakıverdim yüreğimde, dokunan yanmalı artık yüreğime, sözüme, tenime, düşlerime. Madem BİRlik deryasındayız o zaman CEHENNEM'imi görmeli ve yaşamalı, ateşimi çalmak yada söndürmek isteyenler.
ilk bulduğum çengelli iğne ile tutturdum gülüşünü aklıma.
Mavi bir okyanusun içindeki mercan kayalıkları gibiydi düşlerim.
Pupa yelken giden bir yelkenlinin güvertesine dolan dalgalara dönerdi seni özleyen ellerim.
Geceyi teninde yansıtan su damlacıklarına yakardım bildiğim tüm
parçaları
yakamoz gecelerin sessizliğinden çığlık çığlığa koparak.
Bana hayal kurmayı öğret çocuk...
Uçsuz bucaksız hayaller olsun üstelik...
En imkansız görüneni isteyebilmeliyim,
mesela kuzey ışıklarını seyretmek için
bir ada sahibi olmalıyım
ya da bir dağ yamacında,
Bana MUT'lu OL'mayı öğret çocuk.
Bir şehrin küçücük bir kasabası gibi olsun sevinçlerim.
Bir sokak arasındaki çocukların çığlıklarıyla coşsun umutlarım.
Bana mutlu olmayı öğret çocuk,
gökyüzünün
sevmelerimiz alkolikti
bu yüzden hiç tanımadığımız bir kadının/adamın dudağını öptük bir gece vakti bir şehrin göbeğinde
ah kalbimin ıssız demlerinde sadakalar toplayan derviş hallerim
ne çok dolandın durdun sevgi diyerek el kapılarında
durup baksaymışsın ya aradığın şey gözkapaklarına doldurduğun damlada imiş
damla kocaman okyanuslarda zerre imiş zerre dediğinde hayatta bir nokta imiş
Denir ki….
Hayat başlangıcı ve sonu olan bir yolculuktur.
Oysa hayatın ne başlangıcı vardı nede sonu?
Bir başlangıç ve sonu arayan insan,
bütün sonlardan sonra yaptığı başlangıçları nasıl hatırlamaz ki…
Biliyor musun?
ilk yolculuğum kendimi bilmek üzere idi.
Neydim ben,
ne istiyor,
ne görüyordum
bu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!